Wyroki uzyskane w naszych sprawach

Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną mBank S.A. w sprawie o sygnaturze akt II CSK 750/15. Wyrok Sądu Najwyższego ostatecznie kończy spór sądowy, którego dotyczył wcześniejszy wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 7 listopada 2014 r. oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 maja 2015 r. Wszystkie sądy, które wydały wyroki w tej sprawie orzekły, iż klauzule umowne, na podstawie których mBank dokonywał waloryzacji za pomocą kursu CHF, są bezskuteczne wobec konsumenta. Z uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego: „stwierdzenie niezwiązania stron klauzulami umownymi uznanymi za niedozwolone oznaczało, że wysokość zobowiązania nie została przez pozwanego wykazana także w odniesieniu do zaległości na dzień wystawienia tytułu. Wbrew stanowisku skarżącego, obowiązek dowiedzenia istnienia i wysokości zadłużenia, które zostało określone w tytule jego obciążał jako wierzyciela. (…) W tej sytuacji bankowy tytuł egzekucyjny nie odpowiada istotnemu i faktycznemu stanowi rzeczy, który był podstawą nadania klauzuli wykonalności. Nie było zatem podstaw do utrzymania w mocy wystawionego tytułu nawet w części.” W naszym przekonaniu wyrok SN wraz z poprzedzającymi go wyrokami ma bardzo istotne znaczenie w każdym sporze sądowym opartym na bankowym tytule egzekucyjnym.

Umowa kredytu powiązanego z CHF wyrokiem sądu z dnia 14 czerwca 2019 roku została w ekspresowym tempie „odfrankowiona” z korzyścią dla konsumenta.Sprawa dotyczyła umowy o nazwie kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF, z 2008 roku. Co zrobił sąd z tą umową? Sąd „odfrankowił” umowę kredytu i w ten sposób zasądził na rzecz kredytobiorców blisko 66.000 zł oraz koszty procesu. Zdaniem sądu umowa nie jest nieważna, ale z pewnością, z uwagi na zawarte w niej postanowienia abuzywne, ma ona treść inną niż oczekiwałby tego bank (PLN+libor). Co jeszcze jest istotne ? Wartym odnotowania jest szybkość, z jaką sąd poradził sobie ze sprawą. Pozew złożony został do sądu w sierpniu 2018 roku, odbyły się trzy terminy rozprawy, postępowanie w I instancji trwało więc około 10 miesięcy.

Sąd Rejonowy, na pierwszym i zarazem ostatnim terminie rozprawy, rozprawił się błyskawicznie ze wszystkim zgłoszonymi w sprawie dowodami, a następnie jeszcze tego dnia: 1/ ukarał mBank S.A. pozbawiając go wszelkich korzyści z zawartej umowy pożyczki konsumenckiej, ponieważ zastosował wobec banku tzw. „sankcję kredytu darmowego”. Dlaczego ? Z powodu niedopełnienia przez bank obowiązków informacyjnych wobec konsumentów sąd w oparciu o przepisy ustawy o kredycie konsumenckim odebrał mBankowi wszelkie korzyści z takiej umowy (takie jak prawo do pobierania odsetek czy marży). 2/ Następnie zaś tak potraktowaną umowę Sąd „odfrankowił”, stwierdzając, że nieskutecznymi wobec konsumentów pozostają postanowienia umowne odnoszące się do indeksacji, wobec czego kurs CHF nie może wpływać na kapitał pożyczki, ani na wysokość raty. 3/ To z kolei doprowadziło Sąd do wniosku, że powództwo mBanku musi zostać oddalone w całości. Dlaczego ? W rezultacie „odfrankowienia” i zastosowania „sankcji kredytu darmowego” bank nie wykazał, że należy mu się chociażby jedna złotówka ani też nie wykazał, że wypowiedzenie umowy było skuteczne.

Sprawa dotyczyła umowy o nazwie „umowa (…) o pożyczkę hipoteczną dla osób fizycznych (…) waloryzowaną kursem CHF”.

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie uznał umowę kredytu waloryzowanego do CHF z 2007 roku (mBank S.A. i tzw. „nowy portfel”) za nieważną w całości i w związku z tym zasądził na rzecz konsumenta 75.000 zł. W trakcie rozprawy pełnomocnik powódki odwołał się do najnowszego wyroku TSUE w sprawie C-118/17 argumentując, że sporna umowa powinna zostać uznana za nieważną w całości. Zwrócono również uwagę na treść najnowszych i korzystnych dla kredytobiorców wyroków Sądu Najwyższego w sprawach II CSK 632/17 oraz III CSK 159/17. Podczas posiedzenia przesłuchana został konsument. Wyrok zapadł po zaledwie jednym posiedzeniu sądowym i zaledwie po 6 miesiącach od złożenia pozwu, a opinia biegłego nie była potrzebna. Sąd w uzasadnieniu zwrócił uwagę między innymi na zaniedbania banku w zakresie obowiązku informacyjnego i abuzywność postanowień umownych po czym doszedł do przekonania, że umowa kredytu jest nieważna. Wyrok nie jest prawomocny.

Wyrok w sprawie dot. kredytu denominowanego do CHF (o nazwie „umowa kredytu budowlano-hipotecznego”), przeciwko bankowi BPH S.A. Wyrok uwzględniający w całości powództwo konsumentów reprezentowanych przez kancelarię. Sąd Okręgowy podzielił właściwie wszystkie podniesione przez kancelarię podczas procesu sądowego zarzuty i po ogłoszeniu wyroku wyjaśnił, że umowa kredytu jest nieważna w całości między innymi z uwagi na:

1/ jej sprzeczność z naturą stosunku zobowiązaniowego;

2/ jej sprzeczność z zasadami współżycia społecznego;

3/ nieokreślenie kwoty kredytu;

4/ nienależyte (niewystarczające) poinformowanie konsumenta o ryzyku walutowym – tutaj sąd nawiązał do aktualnego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczącego obowiązku informacyjnego po stronie przedsiębiorcy.

Sąd potwierdził również podniesiony przez pełnomocnika zarzut abuzywności postanowień umownych stwierdzając, iż zastosowany w umowie kredytu mechanizm ustalania bankowego kursu CHF, w oparciu o kursy średnie NBP i marżę wyliczaną jako średnia z kursów 5 innych banków, pozwala w istocie na dowolne ustalanie kursów bankowych.

Zastosowana w umowie klauzula, w zakresie w jakim dotyczyła sposobu „wyliczeń” marży, przedstawia się następująco: Marże (…) ustalane są raz na miesiąc. Wyliczenie (…) polega na obliczeniu (…) średniej arytmetycznej z kursów kupna/sprzedaży stosowanych do transakcji detalicznych z pięciu banków na ostatni dzień roboczy miesiąca (….) W.w. banki to PKO BP S.A., Pekao S.A., Bank Zachodni WBK S.A., Millennium Bank S.A. i Citybank handlowy Polska S.A.”. W naszym przekonaniu procedura wyliczania marży jest nieczytelna i uznaniowa. Umowa nie określa bowiem w którym dniu miesiąca ustalane są opisane wyżej marże (w umowie pojawia się jedynie informacja, że kursy ustalane są raz na miesiąc). Procedura pozostawia również bankowi pełną dowolność w wyborze tego, jaki kurs z danego dnia zastosowany zostanie do wyliczenia marży (warto wspomnieć, że na przykład Bank Millennium S.A. publikuje często kilka kursów dziennie, podobnie zachowują się pozostałe banki) – bank może więc dowolnie wybierać sobie to, jaki konkretnie kurs danego dnia jednego z 5 banków przyjmie do wyliczeń. Procedura nie określa bowiem w ogóle godziny ani minuty, z których pochodzić mają kursy tych 5 banków. Wreszcie procedura pozostawia bankowi BPH S.A. dowolność w wyborze banku, w razie gdyby którykolwiek z 5 banków wymienionych w umowie zaprzestał publikacji kursów. W bardzo podobny sposób o abuzywności mechanizmu wyliczania marży wypowiedział się sąd, słusznie uznając za abuzywną całą klauzulę dot. mechanizmu ustalania bankowego kursu CHF, w tym również w zakresie, w jakim dotyczy ona kursu średniego NBP.

Sąd stwierdził przy tym, że w prawie polskim nie istnieją przepisy dyspozytywne, które pozwalałaby na „wprowadzanie” do umów kredytów pozaumownych kursów CHF.

Na tej podstawie sąd pozbawił wykonalności bankowy tytuł egzekucyjny w całości. Wyrok nie jest prawomocny.

26 marca 2019 roku, Sąd Okręgowy w Warszawie „odfrankowił” umowę kredytu powiązanego z CHF, występującą pod nazwą „umowa o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych Multiplan waloryzowany kursem CHF”, której stroną jest obecnie mBank S.A., a ponadto zasądził na rzecz kredytobiorcy zwrot wszystkich wpłaconych przez niego składek na UNWW. W ten sposób łącznie zasądzono od mBank S.A. ponad 140.000 zł. Sąd uznał, że w związku z abuzywnością postanowień umownych w sensie ekonomicznym umowa kredytu jest umową w PLN + libor. Sąd oczywiście zauważył, że kredyt okazał się w ten sposób bardzo korzystny dla konsumenta, wyjaśniając przy tym, że jest to jednak problem mBanku, a nie konsumenta. Bez znaczenia dla sądu pozostaje również okoliczność, czy kurs stosowany przez mBank jest zbliżony czy też nie jest zbliżony do kursu średniego. To w jaki sposób umowa była wykonywana przez bank pozostaje zupełnie bez znaczenia. Sąd zasądził również zwrot składek na ubezpieczenie niskiego wkładu własnego. Do końca spornym między stronami był również konsumencki charakter umowy kredytu – sąd uznał jednak, że mBank nie zdołał wykazać twierdzeń o tym, że nieruchomości, których zakup finansowały środki pochodzące z kredytu zostały nabyte pod wynajem. Zdaniem sądu nawet jednak ewentualny najem przedmiotowych nieruchomości nie ma znaczenia, ponieważ zawód wykonywany przez kredytobiorcę nie ma związku z wynajmem. Sam ewentualny najem nieruchomości mógłby być zresztą traktowany jedynie jako zabezpieczenie potrzeb i interesów rodziny. Wyrok wydał SSO Marcin Polakowski. Sprawę prowadzi r.pr. Radosław Górski (z zespołem prawników całej kancelarii). Wyrok nie jest prawomocny.

Dnia 24 stycznia 2019 roku przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie zapadł korzystny dla strony reprezentowanej przez kancelarię (pani Grażyna Wolszczak-Sikora) wyrok w precedensowej sprawie dotyczącej smogu w Polsce. Sąd uwzględnił powództwo zasądzając od skarbu państwa na rzecz powódki kwotę 5.000 zł na wskazany w pozwie cel społeczny. Sprawa dotyczyła dóbr osobistych takich jak między innymi prawo do korzystania z walorów niezanieczyszczonego środowiska naturalnego, prawo do prywatności, do wolności, prawo do poszanowania mieszkania, które to dobra zostały zdaniem sądu naruszone z powodu złej jakości powietrza w Polsce. Wyrok ten bezsprzecznie jest przełomowy i precedensowy. Jest to pierwszy tego rodzaju korzystny dla osoby pozywającej skarb państwa wyrok w Polsce. Wyrok nie jest prawomocny.

Wyrok korzystny dla klientów – kredytobiorców i równocześnie niekorzystny dla Getin Noble Bank S.A., dotyczący dwóch umów kredytu indeksowanego do CHF. Sąd zasądził łącznie około 150.000 zł od Getin Noble Banku na rzecz konsumentów i w ten sposób „odfrankowił” równocześnie dwie umowy kredytu. Sąd uznał między innymi, że: – nawet jeśli przyjąc, że kredyty zostały przeznaczone częściowo na cele gospodarcze, to takie ustalenie nie zmienia konsumenckiego charakteru tych umów; – nie istnieje w prawie polskim możliwość wprowadzenia w miejsce abuzywnych postanowień umownych odnoszących się do waloryzacji pozaumownych kursów CHF – tzw. redukcja utrzymująca skuteczność jest niedopuszczalna; -nie ma przeciwskazań, aby w obrocie gospodarczym utrzymać umowy dot. kredytu w PLN +LIBOR; – skutek wyroku jest taki, że kredyty indeksowane do CHF to w sensie ekonomicznym umowy w PLN + LIBOR. Wyrok nie jest prawomocny.

Sąd wyeliminował z umowy kredytu hipotecznego indeksowanego do CHF mechanizm indeksacji i zasądził a rzecz klientów kancelarii, kredytobiorców, ponad 60.000 zł. Zdaniem sądu umowa ma być traktowana jak kredyt w PLN oprocentowany liborem. Innymi słowy kredyt został „odfrankowiony”. Wyrok nie jest prawomocny.

Sprawa z powództwa konsumenta. Sprawa dotyczy umowy kredytu indeksowanego do CHF i Bankowego Tytułu Egzekucyjnego. Wyrok jest korzystny dla kredytobiorcy – Sąd uchylił tytuł wykonawczy w całości z uwagi na niewykazanie roszczenia (bezskuteczność wypowiedzenia umowy kredytu, abuzywność zapisów umownych). Wyrok prawomocny

Sprawa z powództwa banku przeciwko konsumentowi. Kredyt w PLN. Wyrok jest korzystny dla naszego klienta – kredytobiorcy – Sąd oddalił powództwo banku w całości z uwagi na niewykazanie roszczenia i na przedawnienie roszczenia w całości. Wyrok prawomocny.

Sprawa z powództwa banku. Pozew dotyczył należności z tytułu kredytu w PLN. Wyrok jest korzystny dla osoby reprezentowanej przez kancelarię – Sąd oddalił powództwo w całości z uwagi na wypełnienie weksla niezgodnie z porozumieniem wekslowym. Wyrok prawomocny.

Sprawa z powództwa banku. Kredyt indeksowany do CHF. Wyrok jest korzystny dla naszego klienta – kredytobiorcy. Sąd oddalił powództwo w całości z uwagi na niewykazanie roszczenia i na przedawnienie roszczenia w całości. Wyrok prawomocny.

Sprawa z powództwa banku przeciwko konsumentowi (kredyt w PLN). Wyrok jest korzystny dla kredytobiorcy – Sąd oddalił powództwo w całości z uwagi na niewykazanie roszczenia (nieudowodnienie dokonania skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu), a także niewykazanie, iż doszło do skutecznego połączenia się banków.Wyrok jest prawomocny.

Wyrok jest prawomocny. Sprawa z powództwa kredytobiorcy przeciwko bankowi (kredyt w PLN). Pozew dotyczy Bankowego Tytułu Wykonawczego. Wyrok jest korzystny dla kredytobiorcy – Sąd Apelacyjny uchylił niekorzystne dla kredytobiorcy orzeczenie Sądu Okręgowego w Szczecinie z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy – pominięcie zgłoszonych przez kredytobiorcę zarzutów. Wyrok prawomocny.

Sąd pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy stanowiący bankowy tytuł egzekucyjny BGŻ BNP Paribas w części, to jest co do kwoty około 590.000 złotych (wygrana w ponad 75 %). Jest to trzeci wyrok w tej sprawie. Pierwszy wyrok Sądu Okręgowego był w 100% niekorzystny dla kredytobiorcy i został zaskarżony przez pełnomocnika kredytobiorcy. Na skutek apelacji wyrok został w całości uchylony przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie, a sprawa została skierowana do ponownego rozpoznania. Wyrok z dnia 29 grudnia 2017 roku jest wynikiem ponownego rozpoznania sprawy. Wyrok prawomocny. Wyrok dotyczy kredytobiorcy będącego przedsiębiorcą i kredytu w PLN. Uzasadnienia wyroków zapadłych w tej sprawie mają szczególne znaczenie dla osób, wobec których banki prowadzą postępowania egzekucyjne oparte o BTE – przedstawiono w nich bowiem poglądy sądów m.in. na temat kognicji sądu i ciężaru dowodu w powództwie przeciwegzekucyjnym dotyczącym BTE, zarzutów przysługujących kredytobiorcy w takim procesie oraz znaczenia faktu niekonstytucyjności przepisów, w oparciu o które doszło do powstania tytułu wykonawczego. Wyrok prawomocny.

Dnia 23 listopada 2017 roku Sąd Apelacyjny w Szczecinie oddalił apelację następcy prawnego BZ WBK S.A. od wyroku Sądu Okręgowego. Sprawa dotyczyła umowy kredytu „denominowanego w walucie CHF”. Apelacja następcy prawnego kredytodawcy została oddalona z uwagi na między innymi: – niewykazanie roszczenia co do zasady i co do wysokości; – abuzywność zapisów umownych odnoszących się do waloryzacji kredytu; – niewykazanie, iż doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu. Uzasadnienie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie może być dla Państwa bardzo istotne, ponieważ przedstawiono w nim pogłębioną analizę zapisów umownych w umowie dawnego „Kredyt Banku” (którego następcą prawnym jest BZ WBK S.A.), odnoszących się do waloryzacji kredytu. W uzasadnieniu wyjaśniono również na czym polega rozkład ciężaru dowodu w świetle zarzutów podniesionych przez kredytobiorców. Sąd Apelacyjny opowiedział się za sankcyjnym skutkiem abuzywności zapisów umownych. W uzasadnieniu szczegółowo wyjaśniono z jakich przyczyn poszczególne zapisy umowne są zdaniem sądu abuzywne. Sąd Apelacyjny stwierdził, iż z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu uznaje klauzule waloryzacyjne za „nieważne i niewiążące.” Sąd Apelacyjny skoncentrował się również na: – procedurze wypowiedzenia umowy kredytu; – definicjach „rażącego naruszenia interesów konsumenta” i „działania wbrew dobrym obyczajom;” – pojęciu niejednoznaczności klauzul umownych.. Sygnatura akt I ACa 516/17 (SA Szczecin). Wyrok prawomocny.

Sąd Okręgowy w Warszawie pozbawił w całości wykonalności tytuł wykonawczy w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego. Sprawa zakończyła się na pierwszej rozprawie. Podczas przedstawiania zasadniczych ustnych motywów rozstrzygnięcia sąd między innymi stwierdził, iż regulamin dotyczący kredytów hipotecznych obowiązujący w pozwanym banku jest najlepszym przykładem tego, w jaki sposób banki nie powinny sporządzać regulaminów (sąd odniósł się w ten sposób do szeregu dostrzeżonych abuzywnych zapisów umownych, które zawiera regulamin). Wyrok wciąż nieprawomocny.

Sąd oddalił apelację następcy prawnego Getin Noble Bank od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie oddalającego w całości powództwo o zapłatę skierowane przeciwko reprezentowanym przez r.pr. Radosława Górskiego trzem osobom (dwoje kredytobiorców oraz jeden dłużnik rzeczowy). Apelację oddalono z uwagi na niewykazanie roszczenia oraz na przedawnienie roszczeń. Wyrok jest prawomocny i oznacza tyle, że pozwani nie zapłacą już „wierzycielowi” ani jednej złotówki na rzecz kredytu. Pozew dotyczył kwoty około 250.000 zł. Sądy w obu instancjach w pełni podzieliły stanowisko pełnomocnika pozwanych w sprawie. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie zapadł dnia 11.10.2017 roku i jest prawomocny.

Sprawa dotyczyła powództwa kredytobiorcy dotyczącego umowy kredytu indeksowanego do CHF zawartej z EURO BANKIEM S.A. oraz Bankowego Tytułu Egzekucyjnego. Apelację złożył bank.

Co w tej sprawie zrobił wcześniej Sąd Okręgowy?

Sąd Okręgowy w I instancji uwzględnił powództwo kredytobiorcy w całości między innymi z tej przyczyny, że bank przy obliczaniu swoich „wierzytelności” stosował wobec kredytobiorcy błędne kursy przeliczeniowe.

Błąd banku wziął się między innymi stąd, że bank zastosował wobec kredytobiorcy regulamin „aktualny” na dzień przeliczenia zobowiązania, nie dostrzegając jednak, że regulamin ten jest sprzeczny z treścią umowy z kredytobiorcą i nie jest wobec niego wiążący.

W prawie cywilnym obowiązuje bowiem zasada, że w razie sprzeczności wzorca umowy z umową obowiązujące są postanowienia umowy.

Sąd Apelacyjny nie zmienił ustaleń Sądu Okręgowego ale dodatkowo podzielił również kolejny zarzut strony powodowej, a mianowicie zarzut, iż zobowiązanie względem kredytobiorcy w ostatnim czasie wygasło z uwagi na cesję wierzytelności z umowy kredytu, i – co za tym idzie – bank już tylko z tej przyczyny nie ma interesu w utrzymaniu tytułu wykonawczego w obrocie gospodarczym.

29.10.2019 roku zapadł niekorzystny dla mBanku wyrok w sprawie prowadzonej przez r.pr. Radosława Górskiego (wspieranego przez zespół prawników kancelarii).

Umowa kredytu powiązanego z CHF wyrokiem sądu z dnia 29 października 2019 roku została “odfrankowiona”.

Sprawa dotyczyła umowy o nazwie kredyt hipoteczny dla osób fizycznych “mPlan” waloryzowany kursem CHF.

Co zrobił sąd? Sąd “odfrankowił” umowę kredytu i w ten sposób zasądził na rzecz kredytobiorców wszystkie wyliczone przez biegłego nadpłaty.

Zdaniem sądu umowa nie jest nieważna, ale z uwagi na zawarte w niej postanowienia abuzywne, ma ona treść inną niż oczekiwałby tego bank.

W świetle wyroku sądu umowa kredytu powiązanego kursem CHF została uznana za umowę kredytu w PLN bez powiązania z kursem waluty obcej. W ten sposób wszystkie negatywne dla konsumentów skutki zawarcia tej umowy (związane ze zmianą wartości kursu pary walutowej PLN/CHF) zostały wyeliminowane na korzyść konsumenta.

Wyrok wydał Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie. Wyrok nie jest prawomocny.

Wyrok korzystny dla konsumentów. Wydany błyskawicznie, bo już na pierwszym posiedzeniu sądowym.

Sąd powołał się na orzeczenie TSUE w sprawie państwa Dziubak (C 260/18) i między innymi na tej podstawie oddalił w całości powództwo banku.

21 października 2019 roku, w sprawie z powództwa Raiffeisen Bank Polska przeciwko konsumentom, Sąd Okręgowy dla Warszawy – Pragi w Warszawie, na pierwszym i równocześnie ostatnim posiedzeniu błyskawicznie rozprawił się ze wszystkimi twierdzeniami, zarzutami i wnioskami banku, a następnie oddalił w całości powództwo banku.

Główną przyczyną oddalenia powództwa był fakt, że klauzule dotyczące sposobu przeliczania CHF na PLN, są abuzywne, ponieważ pozwalają dowolnie kształtować bankowi zarówno wysokość kapitału kredytu, jak i wysokość poszczególnych rat.

Bank domagał się zapłaty kwoty przekraczającej 300.000 zł.

Wartym odnotowania jest również to, że sąd powołał się między innymi na wyrok TSUE w sprawie C 260/18 wskazując że w miejsce nieuczciwych klauzul umownych nie można wprowadzać żadnych innych postanowień.

Sprawę prowadzi radca prawny Radosław Górski. Na sali sądowej konsumentów reprezentowała adwokat Anna Janiak.

W dniu 1 października 2019 r., w połączonych sprawach z powództw Pana Mariusza Szczygła, Pana Tomasza Sadlika oraz Pana Jerzego Stuhra, zapadł szeroko komentowany zarówno w Polsce, jak i za granicą, wyrok dotyczący problemu zanieczyszczonego powietrza oraz smogu w Polsce. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie w sprawie o sygn. akt II C 661/19 uwzględnił trzy wymienione powództwa niemal w całości (oddalono jedynie częściowo żądanie w zakresie odsetek). Wyroki w połączonych do wspólnego rozpoznania sprawach wydał Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w składzie SSR Agnieszka Tulczyńska-Ożga. W sprawie tej powodów reprezentują prawnicy naszej kancelarii.

Wyrok ten ma przełomowe znaczenie dla wszystkich przyszłych procesów dotyczących problemu zanieczyszczonego powietrza w Polsce nie tylko z uwagi na doniosłość i precedensowy charakter, ale przede wszystkim z uwagi na poziom merytoryczny jego uzasadnienia.

Sąd Okręgowy w Warszawie 8 listopada 2019 roku wydał korzystny dla konsumenta wyrok dotyczący kredytu denominowanego w CHF w sprawie przeciwko Bankowi Ochrony Środowiska S.A.

Sąd wyrokiem po pierwsze ustalił, że umowa kredytu denominowanego w CHF jest nieważna w całości, a następnie, w konsekwencji tego ustalenia, zasądził od banku na rzecz konsumenta blisko 200.000 zł oraz około 35.000 CHF, uwzględniając w ten sposób powództwo klienta kancelarii w całości.

Sąd podczas ogłoszenia wyroku w dosadnych słowach wyjaśnił, iż umowa kredytu zawarta między konsumentem, a bankiem, jest z kilku zasadniczych przyczyn wadliwa. Wadliwość umowy prowadzi zaś zdaniem sądu do wniosku, że umowa kredytu jest nieważna w całości.

Wyrok wydała SSO Krystyna Stawecka. Sygnatura akt XXV C 523/18.

Sąd Okręgowy w Warszawie tym samym dostrzegł w pełni, że umowa kredytu „denominowanego” jest wadliwa i musi zostać wyeliminowana z obrotu. Mamy nadzieję, że również w drodze tego miażdżącego dla banku wyroku ukształtuje się korzystna dla kredytobiorców linia orzecznicza dotycząca kredytów „denominowanych”.

Z perspektywy konsumenta wybór między kredytem denominowanym, a indeksowanym był zupełnie przypadkowy, różnica polegała tylko na sposobie powiązania kredytu z walutą obcą. W przekonaniu kancelarii umowy kredytów denominowanych są zaś w znacznie większym stopniu wadliwe niż umowy kredytów indeksowanych, a wadliwość tych umów musi prowadzić do ustalenia nieważności albo co najmniej do wniosku, że umowy kredytów denominowanych pozbawione klauzul przeliczeniowych nie zostały wykonane przez kredytodawcę (nie doszło do wypłaty kredytu w walucie obcej) i nie nadają się do wykonania.

Sprawę w imieniu konsumentów prowadzi zespół prawników kancelarii pod kierownictwem r.pr. Radosława Górskiego.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu 22.11.2019 roku wydał korzystny dla konsumenta wyrok dotyczący kredytu na zakup samochodu (kredyt powiązany z CHF) w sprawie przeciwko Santander Consumer Bank S.A.

Sąd uznał za niedozwolone zawarte w umowie klauzule indeksacyjne oraz klauzulę umożliwiającą dowolną zmianę oprocentowania umownego i na tej podstawie uwzględnił powództwo w całości.

Pełnomocnikami konsumentów w tej sprawie są adwokat Łukasz Felisiak oraz radca prawny Radosław Górski.

Sąd Okręgowy dla Warszawa – Praga w Warszawie 15 listopada 2019 roku, w sprawie o sygnaturze akt III C 401/19 oddalił w całości powództwo banku przeciwko konsumentowi stwierdzając bezskuteczność wypowiedzenia umowy kredytu z powodu wadliwości działania poczty. Jest to bardzo znaczący dla nas wyrok, ponieważ klient trafił do nas dopiero na etapie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie formalnie już prawomocnego nakazu zapłaty wydanego w tej sprawie. Udowodniliśmy, że nie doszło do skutecznego doręczenia, uzyskaliśmy postanowienie o stwierdzeniu utraty mocy nakazu zapłaty, a następnie, gdy już egzekucja komornicza została całkowicie storpedowana, 15 listopada 2019 roku doprowadzilibyśmy do oddalenia powództwa w całości.

W ten sposób w sprawie, która pozornie wyglądała na beznadziejną (prawomocny nakaz zapłaty i wszczęta egzekucja) konsument uzyskał korzystny wyrok, a także odzyskał pieniądze wyegzekwowane przez bank. Wyrok jest prawomocny.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 31 stycznia 2020 roku w sprawie przeciwko Raiffeisen Bank International AG ustalił nieważność umowy kredytu indeksowanego do CHF w całości, uwzględniając tym samym powództwo kredytobiorców reprezentowanych przez r.pr. Radosława Górskiego w całości.

Podczas ogłoszenia wyroku Sąd Okręgowy zwrócił stronom między innymi uwagę na to, że już od lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazywało na nieważność umów, w których jedna ze stron przyznawała sobie umowne prawo do jednostronnego ustalenia wartości zobowiązań drugiej strony (a dokładnie tak jest w przypadku kredytów powiązanych z walutą obcą, które oferowane były przez poprzednika prawnego pozwanego banku). W chwili redagowania umowy kredytu bank mógł więc zapoznać się z orzecznictwem Sądu Najwyższego w tym zakresie.

Sąd zwrócił również uwagę na to, że świadek zgłoszony przez pozwanego podczas swoich zeznań „pogrążył” bank, ponieważ z jego zeznań wynikało, że bank w sposób wysoce nieodpowiedni informował o ryzyku związanym z kredytem powiązanym z CHF, w szczególności zupełnie nie informował kredytobiorców o skali potencjalnego ryzyka, jakie związane było z zawarciem umowy kredytu powiązanego z CHF.

Zdaniem Sądu wysoce niewystarczającym było przedstawianie informacji o ryzyku walutowym dla wieloletniego kredytu na podstawie danych jedynie za ostatnie 12 miesięcy. Sąd podkreślił, że bank nie może ograniczać się informowania klientów o tym, że kurs może się wahać. Bank zdaniem Sądu powinien był unaocznić kredytobiorcom jakie rzeczywiście mogą być skutki zawarcia umowy objętej ryzykiem walutowym dla wysokości raty i kapitału kredytu. Do takiej analizy bank powinien był przyjąć założenie zmiany kursu PLN/CHF co najmniej o 50%, ponieważ do zmian kursów w takim stopniu dochodziło już zaledwie kilka lat przed zawarciem umowy kredytu. Bank dysponował danymi historycznymi i był świadom niestabilności kursu pary walutowej CHF/PLN, wobec czego w oparciu o posiadane dane mógł przedstawiać klientom rzeczywistą skalę ryzyka.

Sąd powołał się również na bogate orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wskazujące na skutki abuzywności postanowień umownych, w szczególności na to, że miejsce nieuczciwych klauzul umownych nie można wprowadzać żadnych innych postanowień (a tego oczekiwał pozwany bank). Możliwość zastosowania przepisu dyspozytywnego jest bowiem instrumentem chroniącym nie pozwany bank, ale właśnie konsumenta przed niekorzystnym dla niego upadkiem umowy. Jako zaś, że w niniejszej sprawie konsument oczekiwał ochrony przed nieuczciwymi postanowieniami umownymi oraz upadku umowy kredytu, a poszukiwanie przepisu dyspozytywnego miało być dokonane na rzecz i w interesie pozwanego banku będącego autorem nieuczciwej wobec konsumenta umowy, Sąd doszedł do słusznego wniosku, iż w świetle orzecznictwa TSUE wbrew woli konsumenta nie może narzucać mu stosowania przepisu dyspozytywnego.

Komunikat w sprawie tego wyroku umieściliśmy  tutaj

Sąd Okręgowy w Warszawie dnia 11 marca 2020 roku wydał korzystny dla konsumentów wyrok dotyczący umowy kredytu “denominowanego” w CHF, zawartej z Bankiem Ochrony Środowiska S.A.

Co zrobił sąd ?

1/ sąd przede wszystkim uznał umowę kredytu „denominowanego” w CHF zawartą z Bankiem Ochrony Środowiska S.A. za kredyt wyrażony w walucie PLN;

2/ następnie sąd “odfrankowił” umowę kredytu „denominowanego” i w ten sposób zasądził na rzecz kredytobiorców wszystkie wyliczone przez biegłego sądowego nadpłaty.

Sprawę prowadzi r.pr. Radosław Górski wraz z zespołem kancelarii. Sygnatura akt XXV C 518/18. Więcej informacji o wyroku na stronie kancelarii.

https://gorski-radcaprawny.pl/…/wygrana-z-bankiem-ochrony-…/

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu wyrokiem z dnia 5 marca 2020 roku ustalił nieważność umowy kredytu indeksowanego do CHF, i na tej podstawie uwzględnił powództwo kredytobiorców reprezentowanych przez r.pr. Radosława Górskiego niemal w całości.

Sąd oddalił powództwo jedynie co do kilkuset złotych, uznał bowiem, że roszczenie konsumenta w niewielkim stopniu uległo przedawnieniu.

Skoro zaś sąd uznał, że niewielka część wpłat kredytobiorcy uległa przedawnieniu, to w ten sposób przysporzył bankowi dodatkowych zmartwień, ponieważ na tej samej zasadzie również roszczenie banku o zwrot kwoty kapitału kredytu (wypłaconego w wykonaniu nieważnej umowy kredytu) musiało się przedawnić.

Sprawa dotyczyła kredytu indeksowanego do CHF, zawartego z bankiem Euro Bank S.A. (przejętym przez bank Millennium S.A.).

Wartym odnotowania jest, iż powództwo zostało uwzględnione mimo że nie doszło jeszcze do spłaty kwoty kapitału kredytu udzielonego w PLN. Na uwagę zasługuje również bardzo krótki czas trwania postępowania w I instancji.