Wyroki uzyskane w naszych sprawach
Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną mBank S.A. w sprawie o sygnaturze akt II CSK 750/15. Wyrok Sądu Najwyższego ostatecznie kończy spór sądowy, którego dotyczył wcześniejszy wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 7 listopada 2014 r. oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 maja 2015 r. Wszystkie sądy, które wydały wyroki w tej sprawie orzekły, iż klauzule umowne, na podstawie których mBank dokonywał waloryzacji za pomocą kursu CHF, są bezskuteczne wobec konsumenta. Z uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego: „stwierdzenie niezwiązania stron klauzulami umownymi uznanymi za niedozwolone oznaczało, że wysokość zobowiązania nie została przez pozwanego wykazana także w odniesieniu do zaległości na dzień wystawienia tytułu. Wbrew stanowisku skarżącego, obowiązek dowiedzenia istnienia i wysokości zadłużenia, które zostało określone w tytule jego obciążał jako wierzyciela. (…) W tej sytuacji bankowy tytuł egzekucyjny nie odpowiada istotnemu i faktycznemu stanowi rzeczy, który był podstawą nadania klauzuli wykonalności. Nie było zatem podstaw do utrzymania w mocy wystawionego tytułu nawet w części.” W naszym przekonaniu wyrok SN wraz z poprzedzającymi go wyrokami ma bardzo istotne znaczenie w każdym sporze sądowym opartym na bankowym tytule egzekucyjnym.
Umowa kredytu powiązanego z CHF wyrokiem sądu z dnia 14 czerwca 2019 roku została w ekspresowym tempie „odfrankowiona” z korzyścią dla konsumenta.Sprawa dotyczyła umowy o nazwie kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF, z 2008 roku. Co zrobił sąd z tą umową? Sąd „odfrankowił” umowę kredytu i w ten sposób zasądził na rzecz kredytobiorców blisko 66.000 zł oraz koszty procesu. Zdaniem sądu umowa nie jest nieważna, ale z pewnością, z uwagi na zawarte w niej postanowienia abuzywne, ma ona treść inną niż oczekiwałby tego bank (PLN+libor). Co jeszcze jest istotne ? Wartym odnotowania jest szybkość, z jaką sąd poradził sobie ze sprawą. Pozew złożony został do sądu w sierpniu 2018 roku, odbyły się trzy terminy rozprawy, postępowanie w I instancji trwało więc około 10 miesięcy.
Sąd Rejonowy, na pierwszym i zarazem ostatnim terminie rozprawy, rozprawił się błyskawicznie ze wszystkim zgłoszonymi w sprawie dowodami, a następnie jeszcze tego dnia: 1/ ukarał mBank S.A. pozbawiając go wszelkich korzyści z zawartej umowy pożyczki konsumenckiej, ponieważ zastosował wobec banku tzw. „sankcję kredytu darmowego”. Dlaczego ? Z powodu niedopełnienia przez bank obowiązków informacyjnych wobec konsumentów sąd w oparciu o przepisy ustawy o kredycie konsumenckim odebrał mBankowi wszelkie korzyści z takiej umowy (takie jak prawo do pobierania odsetek czy marży). 2/ Następnie zaś tak potraktowaną umowę Sąd „odfrankowił”, stwierdzając, że nieskutecznymi wobec konsumentów pozostają postanowienia umowne odnoszące się do indeksacji, wobec czego kurs CHF nie może wpływać na kapitał pożyczki, ani na wysokość raty. 3/ To z kolei doprowadziło Sąd do wniosku, że powództwo mBanku musi zostać oddalone w całości. Dlaczego ? W rezultacie „odfrankowienia” i zastosowania „sankcji kredytu darmowego” bank nie wykazał, że należy mu się chociażby jedna złotówka ani też nie wykazał, że wypowiedzenie umowy było skuteczne.
Sprawa dotyczyła umowy o nazwie „umowa (…) o pożyczkę hipoteczną dla osób fizycznych (…) waloryzowaną kursem CHF”.
Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie uznał umowę kredytu waloryzowanego do CHF z 2007 roku (mBank S.A. i tzw. „nowy portfel”) za nieważną w całości i w związku z tym zasądził na rzecz konsumenta 75.000 zł. W trakcie rozprawy pełnomocnik powódki odwołał się do najnowszego wyroku TSUE w sprawie C-118/17 argumentując, że sporna umowa powinna zostać uznana za nieważną w całości. Zwrócono również uwagę na treść najnowszych i korzystnych dla kredytobiorców wyroków Sądu Najwyższego w sprawach II CSK 632/17 oraz III CSK 159/17. Podczas posiedzenia przesłuchana został konsument. Wyrok zapadł po zaledwie jednym posiedzeniu sądowym i zaledwie po 6 miesiącach od złożenia pozwu, a opinia biegłego nie była potrzebna. Sąd w uzasadnieniu zwrócił uwagę między innymi na zaniedbania banku w zakresie obowiązku informacyjnego i abuzywność postanowień umownych po czym doszedł do przekonania, że umowa kredytu jest nieważna. Wyrok nie jest prawomocny.
Wyrok w sprawie dot. kredytu denominowanego do CHF (o nazwie „umowa kredytu budowlano-hipotecznego”), przeciwko bankowi BPH S.A. Wyrok uwzględniający w całości powództwo konsumentów reprezentowanych przez kancelarię. Sąd Okręgowy podzielił właściwie wszystkie podniesione przez kancelarię podczas procesu sądowego zarzuty i po ogłoszeniu wyroku wyjaśnił, że umowa kredytu jest nieważna w całości między innymi z uwagi na:
1/ jej sprzeczność z naturą stosunku zobowiązaniowego;
2/ jej sprzeczność z zasadami współżycia społecznego;
3/ nieokreślenie kwoty kredytu;
4/ nienależyte (niewystarczające) poinformowanie konsumenta o ryzyku walutowym – tutaj sąd nawiązał do aktualnego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczącego obowiązku informacyjnego po stronie przedsiębiorcy.
Sąd potwierdził również podniesiony przez pełnomocnika zarzut abuzywności postanowień umownych stwierdzając, iż zastosowany w umowie kredytu mechanizm ustalania bankowego kursu CHF, w oparciu o kursy średnie NBP i marżę wyliczaną jako średnia z kursów 5 innych banków, pozwala w istocie na dowolne ustalanie kursów bankowych.
Zastosowana w umowie klauzula, w zakresie w jakim dotyczyła sposobu „wyliczeń” marży, przedstawia się następująco: Marże (…) ustalane są raz na miesiąc. Wyliczenie (…) polega na obliczeniu (…) średniej arytmetycznej z kursów kupna/sprzedaży stosowanych do transakcji detalicznych z pięciu banków na ostatni dzień roboczy miesiąca (….) W.w. banki to PKO BP S.A., Pekao S.A., Bank Zachodni WBK S.A., Millennium Bank S.A. i Citybank handlowy Polska S.A.”. W naszym przekonaniu procedura wyliczania marży jest nieczytelna i uznaniowa. Umowa nie określa bowiem w którym dniu miesiąca ustalane są opisane wyżej marże (w umowie pojawia się jedynie informacja, że kursy ustalane są raz na miesiąc). Procedura pozostawia również bankowi pełną dowolność w wyborze tego, jaki kurs z danego dnia zastosowany zostanie do wyliczenia marży (warto wspomnieć, że na przykład Bank Millennium S.A. publikuje często kilka kursów dziennie, podobnie zachowują się pozostałe banki) – bank może więc dowolnie wybierać sobie to, jaki konkretnie kurs danego dnia jednego z 5 banków przyjmie do wyliczeń. Procedura nie określa bowiem w ogóle godziny ani minuty, z których pochodzić mają kursy tych 5 banków. Wreszcie procedura pozostawia bankowi BPH S.A. dowolność w wyborze banku, w razie gdyby którykolwiek z 5 banków wymienionych w umowie zaprzestał publikacji kursów. W bardzo podobny sposób o abuzywności mechanizmu wyliczania marży wypowiedział się sąd, słusznie uznając za abuzywną całą klauzulę dot. mechanizmu ustalania bankowego kursu CHF, w tym również w zakresie, w jakim dotyczy ona kursu średniego NBP.
Sąd stwierdził przy tym, że w prawie polskim nie istnieją przepisy dyspozytywne, które pozwalałaby na „wprowadzanie” do umów kredytów pozaumownych kursów CHF.
Na tej podstawie sąd pozbawił wykonalności bankowy tytuł egzekucyjny w całości. Wyrok nie jest prawomocny.
26 marca 2019 roku, Sąd Okręgowy w Warszawie „odfrankowił” umowę kredytu powiązanego z CHF, występującą pod nazwą „umowa o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych Multiplan waloryzowany kursem CHF”, której stroną jest obecnie mBank S.A., a ponadto zasądził na rzecz kredytobiorcy zwrot wszystkich wpłaconych przez niego składek na UNWW. W ten sposób łącznie zasądzono od mBank S.A. ponad 140.000 zł. Sąd uznał, że w związku z abuzywnością postanowień umownych w sensie ekonomicznym umowa kredytu jest umową w PLN + libor. Sąd oczywiście zauważył, że kredyt okazał się w ten sposób bardzo korzystny dla konsumenta, wyjaśniając przy tym, że jest to jednak problem mBanku, a nie konsumenta. Bez znaczenia dla sądu pozostaje również okoliczność, czy kurs stosowany przez mBank jest zbliżony czy też nie jest zbliżony do kursu średniego. To w jaki sposób umowa była wykonywana przez bank pozostaje zupełnie bez znaczenia. Sąd zasądził również zwrot składek na ubezpieczenie niskiego wkładu własnego. Do końca spornym między stronami był również konsumencki charakter umowy kredytu – sąd uznał jednak, że mBank nie zdołał wykazać twierdzeń o tym, że nieruchomości, których zakup finansowały środki pochodzące z kredytu zostały nabyte pod wynajem. Zdaniem sądu nawet jednak ewentualny najem przedmiotowych nieruchomości nie ma znaczenia, ponieważ zawód wykonywany przez kredytobiorcę nie ma związku z wynajmem. Sam ewentualny najem nieruchomości mógłby być zresztą traktowany jedynie jako zabezpieczenie potrzeb i interesów rodziny. Wyrok wydał SSO Marcin Polakowski. Sprawę prowadzi r.pr. Radosław Górski (z zespołem prawników całej kancelarii). Wyrok nie jest prawomocny.
Dnia 24 stycznia 2019 roku przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie zapadł korzystny dla strony reprezentowanej przez kancelarię (pani Grażyna Wolszczak-Sikora) wyrok w precedensowej sprawie dotyczącej smogu w Polsce. Sąd uwzględnił powództwo zasądzając od skarbu państwa na rzecz powódki kwotę 5.000 zł na wskazany w pozwie cel społeczny. Sprawa dotyczyła dóbr osobistych takich jak między innymi prawo do korzystania z walorów niezanieczyszczonego środowiska naturalnego, prawo do prywatności, do wolności, prawo do poszanowania mieszkania, które to dobra zostały zdaniem sądu naruszone z powodu złej jakości powietrza w Polsce. Wyrok ten bezsprzecznie jest przełomowy i precedensowy. Jest to pierwszy tego rodzaju korzystny dla osoby pozywającej skarb państwa wyrok w Polsce. Wyrok nie jest prawomocny.
Wyrok korzystny dla klientów – kredytobiorców i równocześnie niekorzystny dla Getin Noble Bank S.A., dotyczący dwóch umów kredytu indeksowanego do CHF. Sąd zasądził łącznie około 150.000 zł od Getin Noble Banku na rzecz konsumentów i w ten sposób „odfrankowił” równocześnie dwie umowy kredytu. Sąd uznał między innymi, że: – nawet jeśli przyjąc, że kredyty zostały przeznaczone częściowo na cele gospodarcze, to takie ustalenie nie zmienia konsumenckiego charakteru tych umów; – nie istnieje w prawie polskim możliwość wprowadzenia w miejsce abuzywnych postanowień umownych odnoszących się do waloryzacji pozaumownych kursów CHF – tzw. redukcja utrzymująca skuteczność jest niedopuszczalna; -nie ma przeciwskazań, aby w obrocie gospodarczym utrzymać umowy dot. kredytu w PLN +LIBOR; – skutek wyroku jest taki, że kredyty indeksowane do CHF to w sensie ekonomicznym umowy w PLN + LIBOR. Wyrok nie jest prawomocny.
Sąd wyeliminował z umowy kredytu hipotecznego indeksowanego do CHF mechanizm indeksacji i zasądził a rzecz klientów kancelarii, kredytobiorców, ponad 60.000 zł. Zdaniem sądu umowa ma być traktowana jak kredyt w PLN oprocentowany liborem. Innymi słowy kredyt został „odfrankowiony”. Wyrok nie jest prawomocny.
Sprawa z powództwa konsumenta. Sprawa dotyczy umowy kredytu indeksowanego do CHF i Bankowego Tytułu Egzekucyjnego. Wyrok jest korzystny dla kredytobiorcy – Sąd uchylił tytuł wykonawczy w całości z uwagi na niewykazanie roszczenia (bezskuteczność wypowiedzenia umowy kredytu, abuzywność zapisów umownych). Wyrok prawomocny
Sprawa z powództwa banku przeciwko konsumentowi. Kredyt w PLN. Wyrok jest korzystny dla naszego klienta – kredytobiorcy – Sąd oddalił powództwo banku w całości z uwagi na niewykazanie roszczenia i na przedawnienie roszczenia w całości. Wyrok prawomocny.
Sprawa z powództwa banku. Pozew dotyczył należności z tytułu kredytu w PLN. Wyrok jest korzystny dla osoby reprezentowanej przez kancelarię – Sąd oddalił powództwo w całości z uwagi na wypełnienie weksla niezgodnie z porozumieniem wekslowym. Wyrok prawomocny.
Sprawa z powództwa banku. Kredyt indeksowany do CHF. Wyrok jest korzystny dla naszego klienta – kredytobiorcy. Sąd oddalił powództwo w całości z uwagi na niewykazanie roszczenia i na przedawnienie roszczenia w całości. Wyrok prawomocny.
Sprawa z powództwa banku przeciwko konsumentowi (kredyt w PLN). Wyrok jest korzystny dla kredytobiorcy – Sąd oddalił powództwo w całości z uwagi na niewykazanie roszczenia (nieudowodnienie dokonania skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu), a także niewykazanie, iż doszło do skutecznego połączenia się banków.Wyrok jest prawomocny.
Wyrok jest prawomocny. Sprawa z powództwa kredytobiorcy przeciwko bankowi (kredyt w PLN). Pozew dotyczy Bankowego Tytułu Wykonawczego. Wyrok jest korzystny dla kredytobiorcy – Sąd Apelacyjny uchylił niekorzystne dla kredytobiorcy orzeczenie Sądu Okręgowego w Szczecinie z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy – pominięcie zgłoszonych przez kredytobiorcę zarzutów. Wyrok prawomocny.
Sąd pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy stanowiący bankowy tytuł egzekucyjny BGŻ BNP Paribas w części, to jest co do kwoty około 590.000 złotych (wygrana w ponad 75 %). Jest to trzeci wyrok w tej sprawie. Pierwszy wyrok Sądu Okręgowego był w 100% niekorzystny dla kredytobiorcy i został zaskarżony przez pełnomocnika kredytobiorcy. Na skutek apelacji wyrok został w całości uchylony przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie, a sprawa została skierowana do ponownego rozpoznania. Wyrok z dnia 29 grudnia 2017 roku jest wynikiem ponownego rozpoznania sprawy. Wyrok prawomocny. Wyrok dotyczy kredytobiorcy będącego przedsiębiorcą i kredytu w PLN. Uzasadnienia wyroków zapadłych w tej sprawie mają szczególne znaczenie dla osób, wobec których banki prowadzą postępowania egzekucyjne oparte o BTE – przedstawiono w nich bowiem poglądy sądów m.in. na temat kognicji sądu i ciężaru dowodu w powództwie przeciwegzekucyjnym dotyczącym BTE, zarzutów przysługujących kredytobiorcy w takim procesie oraz znaczenia faktu niekonstytucyjności przepisów, w oparciu o które doszło do powstania tytułu wykonawczego. Wyrok prawomocny.
Dnia 23 listopada 2017 roku Sąd Apelacyjny w Szczecinie oddalił apelację następcy prawnego BZ WBK S.A. od wyroku Sądu Okręgowego. Sprawa dotyczyła umowy kredytu „denominowanego w walucie CHF”. Apelacja następcy prawnego kredytodawcy została oddalona z uwagi na między innymi: – niewykazanie roszczenia co do zasady i co do wysokości; – abuzywność zapisów umownych odnoszących się do waloryzacji kredytu; – niewykazanie, iż doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu. Uzasadnienie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie może być dla Państwa bardzo istotne, ponieważ przedstawiono w nim pogłębioną analizę zapisów umownych w umowie dawnego „Kredyt Banku” (którego następcą prawnym jest BZ WBK S.A.), odnoszących się do waloryzacji kredytu. W uzasadnieniu wyjaśniono również na czym polega rozkład ciężaru dowodu w świetle zarzutów podniesionych przez kredytobiorców. Sąd Apelacyjny opowiedział się za sankcyjnym skutkiem abuzywności zapisów umownych. W uzasadnieniu szczegółowo wyjaśniono z jakich przyczyn poszczególne zapisy umowne są zdaniem sądu abuzywne. Sąd Apelacyjny stwierdził, iż z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu uznaje klauzule waloryzacyjne za „nieważne i niewiążące.” Sąd Apelacyjny skoncentrował się również na: – procedurze wypowiedzenia umowy kredytu; – definicjach „rażącego naruszenia interesów konsumenta” i „działania wbrew dobrym obyczajom;” – pojęciu niejednoznaczności klauzul umownych.. Sygnatura akt I ACa 516/17 (SA Szczecin). Wyrok prawomocny.
Sąd Okręgowy w Warszawie pozbawił w całości wykonalności tytuł wykonawczy w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego. Sprawa zakończyła się na pierwszej rozprawie. Podczas przedstawiania zasadniczych ustnych motywów rozstrzygnięcia sąd między innymi stwierdził, iż regulamin dotyczący kredytów hipotecznych obowiązujący w pozwanym banku jest najlepszym przykładem tego, w jaki sposób banki nie powinny sporządzać regulaminów (sąd odniósł się w ten sposób do szeregu dostrzeżonych abuzywnych zapisów umownych, które zawiera regulamin). Wyrok wciąż nieprawomocny.
Sąd oddalił apelację następcy prawnego Getin Noble Bank od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie oddalającego w całości powództwo o zapłatę skierowane przeciwko reprezentowanym przez r.pr. Radosława Górskiego trzem osobom (dwoje kredytobiorców oraz jeden dłużnik rzeczowy). Apelację oddalono z uwagi na niewykazanie roszczenia oraz na przedawnienie roszczeń. Wyrok jest prawomocny i oznacza tyle, że pozwani nie zapłacą już „wierzycielowi” ani jednej złotówki na rzecz kredytu. Pozew dotyczył kwoty około 250.000 zł. Sądy w obu instancjach w pełni podzieliły stanowisko pełnomocnika pozwanych w sprawie. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie zapadł dnia 11.10.2017 roku i jest prawomocny.
Sprawa dotyczyła powództwa kredytobiorcy dotyczącego umowy kredytu indeksowanego do CHF zawartej z EURO BANKIEM S.A. oraz Bankowego Tytułu Egzekucyjnego. Apelację złożył bank.
Co w tej sprawie zrobił wcześniej Sąd Okręgowy?
Sąd Okręgowy w I instancji uwzględnił powództwo kredytobiorcy w całości między innymi z tej przyczyny, że bank przy obliczaniu swoich „wierzytelności” stosował wobec kredytobiorcy błędne kursy przeliczeniowe.
Błąd banku wziął się między innymi stąd, że bank zastosował wobec kredytobiorcy regulamin „aktualny” na dzień przeliczenia zobowiązania, nie dostrzegając jednak, że regulamin ten jest sprzeczny z treścią umowy z kredytobiorcą i nie jest wobec niego wiążący.
W prawie cywilnym obowiązuje bowiem zasada, że w razie sprzeczności wzorca umowy z umową obowiązujące są postanowienia umowy.
Sąd Apelacyjny nie zmienił ustaleń Sądu Okręgowego ale dodatkowo podzielił również kolejny zarzut strony powodowej, a mianowicie zarzut, iż zobowiązanie względem kredytobiorcy w ostatnim czasie wygasło z uwagi na cesję wierzytelności z umowy kredytu, i – co za tym idzie – bank już tylko z tej przyczyny nie ma interesu w utrzymaniu tytułu wykonawczego w obrocie gospodarczym.
29.10.2019 roku zapadł niekorzystny dla mBanku wyrok w sprawie prowadzonej przez r.pr. Radosława Górskiego (wspieranego przez zespół prawników kancelarii).
Umowa kredytu powiązanego z CHF wyrokiem sądu z dnia 29 października 2019 roku została “odfrankowiona”.
Sprawa dotyczyła umowy o nazwie kredyt hipoteczny dla osób fizycznych “mPlan” waloryzowany kursem CHF.
Co zrobił sąd? Sąd “odfrankowił” umowę kredytu i w ten sposób zasądził na rzecz kredytobiorców wszystkie wyliczone przez biegłego nadpłaty.
Zdaniem sądu umowa nie jest nieważna, ale z uwagi na zawarte w niej postanowienia abuzywne, ma ona treść inną niż oczekiwałby tego bank.
W świetle wyroku sądu umowa kredytu powiązanego kursem CHF została uznana za umowę kredytu w PLN bez powiązania z kursem waluty obcej. W ten sposób wszystkie negatywne dla konsumentów skutki zawarcia tej umowy (związane ze zmianą wartości kursu pary walutowej PLN/CHF) zostały wyeliminowane na korzyść konsumenta.
Wyrok wydał Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie. Wyrok nie jest prawomocny.
Wyrok korzystny dla konsumentów. Wydany błyskawicznie, bo już na pierwszym posiedzeniu sądowym.
Sąd powołał się na orzeczenie TSUE w sprawie państwa Dziubak (C 260/18) i między innymi na tej podstawie oddalił w całości powództwo banku.
21 października 2019 roku, w sprawie z powództwa Raiffeisen Bank Polska przeciwko konsumentom, Sąd Okręgowy dla Warszawy – Pragi w Warszawie, na pierwszym i równocześnie ostatnim posiedzeniu błyskawicznie rozprawił się ze wszystkimi twierdzeniami, zarzutami i wnioskami banku, a następnie oddalił w całości powództwo banku.
Główną przyczyną oddalenia powództwa był fakt, że klauzule dotyczące sposobu przeliczania CHF na PLN, są abuzywne, ponieważ pozwalają dowolnie kształtować bankowi zarówno wysokość kapitału kredytu, jak i wysokość poszczególnych rat.
Bank domagał się zapłaty kwoty przekraczającej 300.000 zł.
Wartym odnotowania jest również to, że sąd powołał się między innymi na wyrok TSUE w sprawie C 260/18 wskazując że w miejsce nieuczciwych klauzul umownych nie można wprowadzać żadnych innych postanowień.
Sprawę prowadzi radca prawny Radosław Górski. Na sali sądowej konsumentów reprezentowała adwokat Anna Janiak.
W dniu 1 października 2019 r., w połączonych sprawach z powództw Pana Mariusza Szczygła, Pana Tomasza Sadlika oraz Pana Jerzego Stuhra, zapadł szeroko komentowany zarówno w Polsce, jak i za granicą, wyrok dotyczący problemu zanieczyszczonego powietrza oraz smogu w Polsce. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie w sprawie o sygn. akt II C 661/19 uwzględnił trzy wymienione powództwa niemal w całości (oddalono jedynie częściowo żądanie w zakresie odsetek). Wyroki w połączonych do wspólnego rozpoznania sprawach wydał Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w składzie SSR Agnieszka Tulczyńska-Ożga. W sprawie tej powodów reprezentują prawnicy naszej kancelarii.
Wyrok ten ma przełomowe znaczenie dla wszystkich przyszłych procesów dotyczących problemu zanieczyszczonego powietrza w Polsce nie tylko z uwagi na doniosłość i precedensowy charakter, ale przede wszystkim z uwagi na poziom merytoryczny jego uzasadnienia.
Sąd Okręgowy w Warszawie 8 listopada 2019 roku wydał korzystny dla konsumenta wyrok dotyczący kredytu denominowanego w CHF w sprawie przeciwko Bankowi Ochrony Środowiska S.A.
Sąd wyrokiem po pierwsze ustalił, że umowa kredytu denominowanego w CHF jest nieważna w całości, a następnie, w konsekwencji tego ustalenia, zasądził od banku na rzecz konsumenta blisko 200.000 zł oraz około 35.000 CHF, uwzględniając w ten sposób powództwo klienta kancelarii w całości.
Sąd podczas ogłoszenia wyroku w dosadnych słowach wyjaśnił, iż umowa kredytu zawarta między konsumentem, a bankiem, jest z kilku zasadniczych przyczyn wadliwa. Wadliwość umowy prowadzi zaś zdaniem sądu do wniosku, że umowa kredytu jest nieważna w całości.
Wyrok wydała SSO Krystyna Stawecka. Sygnatura akt XXV C 523/18.
Sąd Okręgowy w Warszawie tym samym dostrzegł w pełni, że umowa kredytu „denominowanego” jest wadliwa i musi zostać wyeliminowana z obrotu. Mamy nadzieję, że również w drodze tego miażdżącego dla banku wyroku ukształtuje się korzystna dla kredytobiorców linia orzecznicza dotycząca kredytów „denominowanych”.
Z perspektywy konsumenta wybór między kredytem denominowanym, a indeksowanym był zupełnie przypadkowy, różnica polegała tylko na sposobie powiązania kredytu z walutą obcą. W przekonaniu kancelarii umowy kredytów denominowanych są zaś w znacznie większym stopniu wadliwe niż umowy kredytów indeksowanych, a wadliwość tych umów musi prowadzić do ustalenia nieważności albo co najmniej do wniosku, że umowy kredytów denominowanych pozbawione klauzul przeliczeniowych nie zostały wykonane przez kredytodawcę (nie doszło do wypłaty kredytu w walucie obcej) i nie nadają się do wykonania.
Sprawę w imieniu konsumentów prowadzi zespół prawników kancelarii pod kierownictwem r.pr. Radosława Górskiego.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu 22.11.2019 roku wydał korzystny dla konsumenta wyrok dotyczący kredytu na zakup samochodu (kredyt powiązany z CHF) w sprawie przeciwko Santander Consumer Bank S.A.
Sąd uznał za niedozwolone zawarte w umowie klauzule indeksacyjne oraz klauzulę umożliwiającą dowolną zmianę oprocentowania umownego i na tej podstawie uwzględnił powództwo w całości.
Pełnomocnikami konsumentów w tej sprawie są adwokat Łukasz Felisiak oraz radca prawny Radosław Górski.
Sąd Okręgowy dla Warszawa – Praga w Warszawie 15 listopada 2019 roku, w sprawie o sygnaturze akt III C 401/19 oddalił w całości powództwo banku przeciwko konsumentowi stwierdzając bezskuteczność wypowiedzenia umowy kredytu z powodu wadliwości działania poczty. Jest to bardzo znaczący dla nas wyrok, ponieważ klient trafił do nas dopiero na etapie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie formalnie już prawomocnego nakazu zapłaty wydanego w tej sprawie. Udowodniliśmy, że nie doszło do skutecznego doręczenia, uzyskaliśmy postanowienie o stwierdzeniu utraty mocy nakazu zapłaty, a następnie, gdy już egzekucja komornicza została całkowicie storpedowana, 15 listopada 2019 roku doprowadzilibyśmy do oddalenia powództwa w całości.
W ten sposób w sprawie, która pozornie wyglądała na beznadziejną (prawomocny nakaz zapłaty i wszczęta egzekucja) konsument uzyskał korzystny wyrok, a także odzyskał pieniądze wyegzekwowane przez bank. Wyrok jest prawomocny.
Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 31 stycznia 2020 roku w sprawie przeciwko Raiffeisen Bank International AG ustalił nieważność umowy kredytu indeksowanego do CHF w całości, uwzględniając tym samym powództwo kredytobiorców reprezentowanych przez r.pr. Radosława Górskiego w całości.
Podczas ogłoszenia wyroku Sąd Okręgowy zwrócił stronom między innymi uwagę na to, że już od lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazywało na nieważność umów, w których jedna ze stron przyznawała sobie umowne prawo do jednostronnego ustalenia wartości zobowiązań drugiej strony (a dokładnie tak jest w przypadku kredytów powiązanych z walutą obcą, które oferowane były przez poprzednika prawnego pozwanego banku). W chwili redagowania umowy kredytu bank mógł więc zapoznać się z orzecznictwem Sądu Najwyższego w tym zakresie.
Sąd zwrócił również uwagę na to, że świadek zgłoszony przez pozwanego podczas swoich zeznań „pogrążył” bank, ponieważ z jego zeznań wynikało, że bank w sposób wysoce nieodpowiedni informował o ryzyku związanym z kredytem powiązanym z CHF, w szczególności zupełnie nie informował kredytobiorców o skali potencjalnego ryzyka, jakie związane było z zawarciem umowy kredytu powiązanego z CHF.
Zdaniem Sądu wysoce niewystarczającym było przedstawianie informacji o ryzyku walutowym dla wieloletniego kredytu na podstawie danych jedynie za ostatnie 12 miesięcy. Sąd podkreślił, że bank nie może ograniczać się informowania klientów o tym, że kurs może się wahać. Bank zdaniem Sądu powinien był unaocznić kredytobiorcom jakie rzeczywiście mogą być skutki zawarcia umowy objętej ryzykiem walutowym dla wysokości raty i kapitału kredytu. Do takiej analizy bank powinien był przyjąć założenie zmiany kursu PLN/CHF co najmniej o 50%, ponieważ do zmian kursów w takim stopniu dochodziło już zaledwie kilka lat przed zawarciem umowy kredytu. Bank dysponował danymi historycznymi i był świadom niestabilności kursu pary walutowej CHF/PLN, wobec czego w oparciu o posiadane dane mógł przedstawiać klientom rzeczywistą skalę ryzyka.
Sąd powołał się również na bogate orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wskazujące na skutki abuzywności postanowień umownych, w szczególności na to, że miejsce nieuczciwych klauzul umownych nie można wprowadzać żadnych innych postanowień (a tego oczekiwał pozwany bank). Możliwość zastosowania przepisu dyspozytywnego jest bowiem instrumentem chroniącym nie pozwany bank, ale właśnie konsumenta przed niekorzystnym dla niego upadkiem umowy. Jako zaś, że w niniejszej sprawie konsument oczekiwał ochrony przed nieuczciwymi postanowieniami umownymi oraz upadku umowy kredytu, a poszukiwanie przepisu dyspozytywnego miało być dokonane na rzecz i w interesie pozwanego banku będącego autorem nieuczciwej wobec konsumenta umowy, Sąd doszedł do słusznego wniosku, iż w świetle orzecznictwa TSUE wbrew woli konsumenta nie może narzucać mu stosowania przepisu dyspozytywnego.
Komunikat w sprawie tego wyroku umieściliśmy tutaj
Co zrobił sąd ?
1/ sąd przede wszystkim uznał umowę kredytu „denominowanego” w CHF zawartą z Bankiem Ochrony Środowiska S.A. za kredyt wyrażony w walucie PLN;
2/ następnie sąd “odfrankowił” umowę kredytu „denominowanego” i w ten sposób zasądził na rzecz kredytobiorców wszystkie wyliczone przez biegłego sądowego nadpłaty.
Sprawę prowadzi r.pr. Radosław Górski wraz z zespołem kancelarii. Sygnatura akt XXV C 518/18. Więcej informacji o wyroku na stronie kancelarii.
https://gorski-radcaprawny.pl/…/wygrana-z-bankiem-ochrony-…/
Sąd oddalił powództwo jedynie co do kilkuset złotych, uznał bowiem, że roszczenie konsumenta w niewielkim stopniu uległo przedawnieniu.
Skoro zaś sąd uznał, że niewielka część wpłat kredytobiorcy uległa przedawnieniu, to w ten sposób przysporzył bankowi dodatkowych zmartwień, ponieważ na tej samej zasadzie również roszczenie banku o zwrot kwoty kapitału kredytu (wypłaconego w wykonaniu nieważnej umowy kredytu) musiało się przedawnić.
Sprawa dotyczyła kredytu indeksowanego do CHF, zawartego z bankiem Euro Bank S.A. (przejętym przez bank Millennium S.A.).
Wartym odnotowania jest, iż powództwo zostało uwzględnione mimo że nie doszło jeszcze do spłaty kwoty kapitału kredytu udzielonego w PLN. Na uwagę zasługuje również bardzo krótki czas trwania postępowania w I instancji.
Co zrobił sąd w Warszawie? Sąd „odfrankowił” umowę kredytu i na tej podstawie zasądził na rzecz kredytobiorców wszystkie wyliczone przez biegłego nadpłaty. Łączna kwota wszystkich wskazanych w wyroku należności kredytobiorców wynosi około 150.000 zł.
Zdaniem sądu umowa nie jest nieważna, ale z uwagi na zawarte w niej postanowienia niedozwolone ma ona treść inną niż oczekiwałby tego pozwany bank.
W świetle wyroku sądu umowa kredytu powiązanego z kursem CHF została więc uznana za umowę kredytu w PLN bez powiązania z kursem waluty obcej. W ten sposób wszystkie negatywne dla konsumentów skutki zawarcia tej umowy (związane ze zmianą wartości kursu pary walutowej PLN/CHF) zostały wyeliminowane.
Sprawa jest prowadzona przez adwokata Łukasza Felisiaka i radcę prawnego Radosława Górskiego wraz z zespołem prawników kancelarii. Sygn. akt XXV C 2897/18. Wyrok nie jest prawomocny
Więcej o wyroku sądu w Szczecinie z 29 czerwca 2020 roku i o innych korzystnych rozstrzygnięciach w apelacji szczecińskiej uzyskanych w sprawach prowadzonych przez zespół kancelarii r.pr. Radosława Górskiego (m.in. o wyroku ustalającym nieważność umowy kredytu powiązanej z kursem CHF zawartej z Kredyt Bank S.A. – poprzednikiem prawnym Santander Bank Polska S.A.) na stronie internetowej kancelarii: https://gorski-radcaprawny.pl/blog/kolejna-nasza-wygrana-w-szczecinie-mbank-s-a/?fbclid=IwAR2246py0XRfvjzqwCxW8S6DZIOQv1GZ69Z-2_CT6_DR6JaI-ZjmN_pi7KE
Umowa kredytu została już prawomocnie „odfrankowiona,” a dodatkowo z tytułu m.in. dokonanych przez konsumenta nadpłat, składek na UNWW i odsetek mBank S.A. musi zapłacić kredytobiorcy łącznie około 180.000 zł.
Sprawę prowadzi r.pr. Radosław Górski wraz z zespołem prawników kancelarii. Sygnatura akt: V ACa 442/19
Więcej informacji o tym wyroku na stronie kancelarii: https://gorski-radcaprawny.pl/…/prawomocny-wyrok-sadu-apel…/
Apelację od korzystnego dla kredytobiorców wyroku, na podstawie którego sąd „odfrankowił” dwie umowy kredytu i zasądził nadpłaty na rzecz kredytobiorców, wniósł Getin Noble Bank S.A., który nie był zadowolony z wyroku Sądu Okręgowego. Apelacja banku została jednak oddalona w całości.
W ten sposób proces sądowy, który w I instancji rozpoczął się w kwietniu 2017 roku, zakończył się prawomocnie w sposób korzystny dla kredytobiorców i przykry dla pozwanego banku.
Wobec treści wyroku równocześnie dwie umowy kredytu zostały prawomocnie „odfrankowione”. Sama zasądzona od banku na rzecz kredytobiorców nadpłata łącznie z odsetkami to kwota blisko 180.000 zł. Z uwagi na „odfrankowienie” dwóch kredytów doszło również do zmniejszenia wartości kapitału pozostałego do spłaty o około 45 %.
Uciążliwość kredytobiorców, polegająca na długim okresie oczekiwania na zakończenie procesu sądowego została wynagrodzona chociażby tylko poprzez zasądzenie odsetek za 3 lata procesu sądowego.
Do decyzji banku pozostawiamy kwestię, czy do zapłaty dojdzie dobrowolnie, czy też z pomocą komornika.
Sprawę prowadził r.pr. Radosław Górski i adw. Łukasz Felisiak wraz z zespołem prawników kancelarii. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 13 sierpnia 2020 roku, Sygnatura akt: V ACa 314/19
Zdaniem sądu klauzula dotycząca zmiennego oprocentowania jest niejednoznaczna, nieprecyzyjna i pozostawia dowolność oraz dużą dozę uznaniowości. W przypadku wyeliminowania klauzuli dotyczącej oprocentowania nie można wykonywać umowy.
Umowa kredytu jest ponadto sprzeczna z prawem, w szczególności z art. 69 prawa bankowego. Między innymi na tych podstawach sąd zasądził od pozwanego banku dokonane przez kredytobiorcę wpłaty, niemal w całości uwzględniając powództwo. Istotne jest również, że sąd uwzględnił powództwo o zapłatę nie pomniejszając roszczenia kredytobiorcy o kwotę wypłaconego kredytu. Taki sposób rozliczenia świadczeń nieważnej umowy kredytu jest naszym zdaniem słuszny. Pozwany bank – jeśli tylko uważa, że w związku z nieważnością umowy kredytu ma wobec kredytobiorcy roszczenie – to powinien je zgłosić do potrącenia, albo w drodze powództwa wzajemnego. W przypadku rozliczeń świadczeń dokonanych na rzecz nieważnej umowy należy bowiem stosować teorię dwóch kondykcji, dokładnie tak jak to zrobił sąd w niniejszej sprawie.
Umowa kredytu powiązana z kursem CHF została już prawomocnie „odfrankowiona” - w ten sposób saldo kapitału kredytu zmniejszyło się o około 45 %, a ponadto pozwany bank musi zwrócić zasądzone na rzecz konsumenta bardzo znaczące nadpłaty. Dalsza spłata kredytu opierać się będzie na korzystnym założeniu, że mamy do czynienia z kredytem w PLN (bez powiązania z CHF) oprocentowanym wg stopy procentowej LIBOR + marża.
Sprawę prowadził radca prawny Radosław Górski (z zespołem prawników kancelarii). Sygnatura akt: VI ACa 808/18.
Sądy obu instancji zasądziły należności dochodzone przez konsumenta pomimo tego że kapitał jego kredytu nie został spłacony. W sprawie tej zastosowano więc tzw. teorię dwóch kondykcji. Postępowanie, jak na warunki sądów w Polsce, toczyło się w ekspresowym tempie – sprawa zakończyła się prawomocnie po około 17 miesiącach od złożenia pozwu do sądu.
Więcej o tym wyroku oraz o przegiegu postępowania sadowego tutaj: https://gorski-radcaprawny.pl/blog/prawomocny-wyrok-sadu-we-wroclawiu-w-sprawie-millennium-s-a-dawny-euro-bank-s-a-niewaznosc-umowy-kredytu/
Sprawa sądowa dotyczyła słynnego kredytu „Alicja” – kredytu na cele mieszkaniowe z odroczoną spłatą części należności.
Więcej o tym wyroku tutaj: https://gorski-radcaprawny.pl/blog/kredyt-alicja-precedensowa-wygrana-kredytobiorcy-w-sporze-z-powszechna-kasa-oszczednosci-bp-s-a/
Wyrok został wydany 4 września 2020 roku na posiedzeniu niejawnym, bez przeprowadzenia dowodu z przesłuchania stron i bez zeznań świadków. Oznacza to, że zdaniem sądu umowa musi być nieważna ze względu na jej treść, a okoliczności jej zawarcia nie mają dla sądu żadnego znaczenia.
XXV C 1171/18.
Sprawę prowadzi r.pr. Radosław Górski
Bank wyliczał swoje roszczenia na treści kredytu wyliczając swoje należności w oparciu o co najmniej abuzywne (bezskuteczne wobec konsumenta) postanowienia umowne, na około 200.000 zł, jednak w trakcie procesu sądowego, z ostrożności procesowej bank wskazał również (zapewne spodziewając się porażki i ustalenia nieważności umowy), iż alternatywną podstawą faktyczną jego roszczenia jest zwrot świadczenia dokonanego przez bank w wykonaniu nieważnej umowy kredytu.
Zgłosiliśmy wobec tego ewentualnego żądania wszystkie przysługujące konsumentowi zarzuty, w tym zarzut potrącenia oraz zarzut przedawnienia roszczeń banku. W rezultacie z kwoty około 200.000 zł naliczonego przez bank długu do zapłaty wg treści wyroku pozostaje jedynie około 45.000 zł – bank przegrał w 78 %. Dług został więc zredukowany o ponad 150.000 zł (nie licząc odsetek karnych i kosztów, których konsument w efekcie nie zapłaci).
Więcej o tym wyroku, przebiegu postępowania sądowego oraz o wyrokach, które zapadają w sądach w Szczecinie na:
https://gorski-radcaprawny.pl/blog/sad-w-szczecinie-kolejny-raz-po-stronie-konsumenta-w-sprawie-kredytu-powiazanego-z-chf-przegrywa-getin-noble-bank-s-a/
Dlaczego Sąd Okręgowy ustalił nieważność umowy?
Sąd skoncentrował się na wykładni samej umowy, nad którą prawnicy naszej kancelarii również intensywnie pracowali.
W trakcie procesu zwracaliśmy uwagę sądu na brak transparentności i sprzeczność poszczególnych postanowień umownych. Podkreślaliśmy również, że umowa skonstruowana przez pozwany bank nie pozwala na ustalenie która wskazana w niej kwota stanowi podstawowe świadczenie banku w rozumieniu art. 69 prawa bankowego. Sąd Okręgowy w znacznej mierze taką argumentację podzielił.
Więcej o tym wyroku tutaj:
https://gorski-radcaprawny.pl/blog/umowa-kredytu-denominowanego-zawarta-z-bankiem-ochrony-srodowiska-niewazna-wyrok-sadu-okregowego-w-warszawie/
Sprawa dotyczyła Bankowego Tytułu Egzekucyjnego. Sąd Apelacyjny podobnie jak sąd I instancji, dostrzegł wadliwość zawartej między stronami umowy, i pomimo, że nie podzielił stanowiska strony powodowej o tym, że umowa jest nieważna (Sąd Apelacyjny w tej sprawie uznał, że po wyeliminowaniu abuzywnych postanowień umownych umowa mogła być wykonana na zasadzie tzw. „odfrankowienia”), to jednak, z uwagi na niewykazanie roszczenia przez pozwaną, Bankowy Tytuł Egzekucyjny został uchylony w całości.
Dla konsumenta taki wyrok oznacza przede wszystkim to, że:
- dalsze prowadzenie egzekucji komorniczej w oparciu o wystawiony przez bank bankowy tytuł egzekucyjny jest niemożliwe – groźba egzekucji komorniczej skierowanej do całego majątku „dłużnika” przestała istnieć;
- świadczenia wyegzekwowane na podstawie takiego tytułu wykonawczego, w związku z jego uchyleniem winny zostać zwrócone „dłużnikowi”;
- dług związany z postępowanie egzekucyjnym (zwykle bardzo wysokie koszty egzekucyjne) również przestaje istnieć, a te koszty które zostały wyegzekwowane pobrane zostały nienależnie i również muszą zostać zwrócone.
Więcej o tym wyroku oraz o bankowych tytułach egzekucyjnych tutaj:
https://gorski-radcaprawny.pl/blog/sad-apelacyjny-we-wroclawiu-kolejny-raz-po-stronie-konsumenta-santander-consumer-bank-s-a-przegrywa-prawomocnie/
Sąd Apelacyjny zmienił wyrok Sądu I instancji w ten sposób, że oddalił powództwo banku w całości. Wobec tego prawomocnie i korzystnie dla konsumentów zakończył się proces sądowy, który rozpoczął się jeszcze w 2016 roku. Wartość długu kredytobiorców, którą bank wyliczył na kwotę bliską 700.000 zł i której zapłaty domagał się w procesie sądowym, w świetle wyroku Sądu Apelacyjnego obecnie wynosi 0 zł. Oznacza to, że zdaniem Sądu bank nie ma wobec konsumentów roszczeń, których dochodził pozwem.
Więcej o tym wyroku tutaj:
https://gorski-radcaprawny.pl/blog/prawomocny-wyrok-sadu-apelacyjnego-w-szczecinie-w-sprawie-raiffeisen-bank-international/
Sąd Okręgowy we Wrocławiu ustalił nieważność umowy kredytu i zasądził na rzecz kredytobiorców zwrot wszystkich dokonanych wpłat. "Teoria salda" nie znalazła więc zastosowania.
Sprawę w imieniu kredytobiorców prowadzi radca prawny Radosław Górski przy aktywnym wsparciu adwokat Agnieszki Łozińskiej. Wyrok z dnia 15 października 2020 roku, sygnatura akt XII C 809/18. Więcej o tym wyroku, a także o poprzedzających go dwóch naszych prawomocnych wyrokach sadów we Wrocławiu, na stronie kancelarii:
https://gorski-radcaprawny.pl/.../sad-we-wroclawiu.../
Sprawę prowadzi radca prawny Radosław Górski. Wyrok z 19 października 2020 roku, sygnatura akt XXV C 2899/18. SSR del. Michał Jakubowski.
Więcej o wyroku na stronie kancelarii:
https://gorski-radcaprawny.pl/.../dwie-umowy-kredytow.../
Sąd w Warszawie ustalił nieważność umowy kredytu powiązanego z CHF i zasądził od banku zwrot dokonanych wpłat na rzecz kredytu.
Sąd zasądził zwrot wpłat na rzecz konsumenta, pomimo, że kapitał kredytu w PLN nie został spłacony. Sprawę prowadzi radca prawny Radosław Górski wraz z zespołem prawników kancelarii. Na sali sądowej konsumenta reprezentował również adwokat Łukasz Felisiak.
Więcej o wyroku tutaj:
https://gorski-radcaprawny.pl/.../sad-w-warszawie-ustalil-niewaznosc-umowy-kredytu...
Sąd prawomocnie ustalił, że zawarta między stronami umowa kredytu powiązanego z CHF jest nieważna i na tej podstawie zasądził od pozwanego banku na rzecz konsumenta zwrot wszystkich dochodzonych przez niego wpłat. Zasądzono wpłaty pomimo, że kapitał kredytu nie został jeszcze spłacony. Apelacja banku została oddalona w całości.
Sprawę prowadzi radca prawny Radosław Górski, wspierany przez cały zespół kancelarii (i wyróżnić tutaj trzeba wsparcie aplikanta radcowskiego Piotra Pląski).
Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie, Wydział XXVII Cywilny Odwoławczy z 21.10.2020 roku, sygnatura akt XXVII Ca 1707/19.
Więcej o tym wyroku oraz o wyroku I instancji na stronie kancelarii:
https://gorski-radcaprawny.pl/.../prawomocny-wyrok-sadu.../
Dlaczego Sąd Okręgowy ustalił nieważność umowy?
Sąd skoncentrował się na wykładni samej umowy, nad którą prawnicy naszej kancelarii również intensywnie pracowali.
W trakcie procesu zwracaliśmy uwagę sądu na brak transparentności i sprzeczność poszczególnych postanowień umownych. Podkreślaliśmy również, że umowa skonstruowana przez pozwany bank nie pozwala na ustalenie która wskazana w niej kwota stanowi podstawowe świadczenie banku w rozumieniu art. 69 prawa bankowego. Sąd Okręgowy w znacznej mierze taką argumentację podzielił.
Więcej o tym wyroku tutaj: https://gorski-radcaprawny.pl/blog/umowa-kredytu-denominowanego-zawarta-z-bankiem-ochrony-srodowiska-niewazna-wyrok-sadu-okregowego-w-warszawie/
29 października 2020 roku, w sprawie o sygnaturze akt XII C 414/18, Sąd Okręgowy we Wrocławiu: – ustalił nieważność umowy kredytu powiązanego z CHF;
– i zasądził na rzecz kredytobiorcy zwrot wszystkich (bardzo wysokich, dotyczących setek tysięcy złotych) wpłat na rzecz kredytu.
To kolejny, czwarty w ostatnim czasie (od 18 września 2020 roku), korzystny wyrok uzyskany przez naszą kancelarię w sądzie we Wrocławiu.
Wyrok ważny, ponieważ potwierdza że mimo bardzo niepokojących informacji, które docierają do nas z Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, w sądach wrocławskich są również sędziowie, którzy orzekają zgodnie z prawem konsumenckim. Niektórzy sędziowie apelacji wrocławskiej w dalszym ciągu próbują bowiem na przykład uzupełniać umowy kredytów kursami średnimi NBP, dopuszczając się w ten sposób praktyk sprzecznych z wyrokami TSUE i wyrokami Sądu Najwyższego.
Sprawę prowadzi radca prawny Radosław Górski wraz z zespołem prawników kancelarii.
Więcej o tym wyroku i o orzecznictwie sądów we Wrocławiu na stronie kancelarii:
https://gorski-radcaprawny.pl/.../wazny-wyrok-sadu-we.../
Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia z 14 października 2020 roku ustalił nieważność umowy kredytu zawartej pomiędzy konsumentem, a Raiffeisen Bank International AG. Podstawą ustalenia nieważności umów była podzielona przez Sąd argumentacja strony powodowej przedstawiona w treści pozwu i dalszych pismach procesowych. Zdaniem Sądu umowa kredytu została skonstruowana wadliwie – m.in. w sposób sprzeczny z naturą umowy kredytu. Sąd dostrzegł, że świadczenia stron nie są w umowie oznaczone – bank mógł na podstawie umowy kredytu w dowolny sposób ustalać wartość zobowiązań kredytobiorcy w okresie kredytowania. Wartość długu kredytobiorcy zgodnie z umową mogła więc zmieniać się w taki sposób, w jaki to uznał bank. Na tej podstawie sąd uwzględnił powództwo w całości i ustalił nieważność umowy kredytu. https://gorski-radcaprawny.pl/.../prawomocny-wyrok-sadu.../
Odpowiedź na pozew r.pr. Radosław Górski złożył w tej sprawie jeszcze w 2016 roku. Od samego początku pełnomocnik powoływał się na abuzywność postanowień umownych i na nieważność umowy kredytu powiązanego z kursem CHF. Wyrok w tej sprawie z różnych względów został ogłoszony się dopiero po 5 latach.
Pełnomocnikami w tej sprawie byli między innymi radca prawny Radosław Górski i adwokat Piotr Barcz.
Pozew w tej sprawie zr.pr. Radosław Górski złożył w 2015 roku. Wyrok zapadł więc po blisko 6 latach.
Pełnomocnikami w tej sprawie byli między innymi radca prawny Radosław Górski i adwokat Piotr Barcz.
Pełnomocnikiem w tej sprawie był radca prawny Radosław Górski
Tym razem przegrywa Bank Millennium S.A. Sąd uwzględnił powództwo kredytobiorcy i zasądził od banku niemalże całą, znaczną kwotę pieniędzy. Sąd uwzględnił powództwo ponieważ uznał, że umowa kredytu podlega tzw. „odfrankowieniu”.
Co oznacza „odfrankowienie” takiej umowy?
Z umowy kredytu wyeliminowane zostaje powiązanie wysokości raty i kapitału kredytu z kursem waluty obcej. W ten sposób kredyt staje się w sensie ekonomicznym kredytem w PLN, ale oprocentowanym tak jak w umowie (LIBOR + marża, a więc oprocentowanie znacznie bardziej korzystne niż dla dostępnych na rynku kredytów w PLN).
Wyrok ten daje kredytobiorcy dużo więcej niż dawałaby nawet ugoda w kształcie proponowanym przez KNF. Jest też bez porównania dużo lepszy niż „ugody”, które obecnie proponuje Bank Millennium w wielu prowadzonych przez nas sprawach sądowych.
Propozycje tego banku odbiegają bowiem na niekorzyść kredytobiorców od propozycji KNFu.
Warto również dodać, że sąd uwzględnił stanowisko pełnomocnika kredytobiorcy co do bezprawności pobierania części składek na tzw. ubezpieczenie pomostowe stwierdzając, iż pobrana przez bank składka w zakresie, w jakim dotyczy okresu po złożeniu wniosku o wpis hipoteki, pobrana została bezzasadnie.
Zdaniem sądu bezskuteczne względem konsumenta są postanowienia umowne z których wynika, że bank będzie pobierał składki na ubezpieczenie aż do momentu w którym kredytobiorca dostarczy bankowi odpis księgi wieczystej. Ubezpieczenie pomostowe powinno bowiem obejmować tylko ten okres w którym rzeczywiście tej hipoteki nie ma, a ta powstaje już z chwilą złożenia wniosku.
Sprawę prowadzi radca prawny Radosław Górski wspierany przez cały zespół prawników kancelarii.
W ten sposób sąd prawomocnie ustalił nieważność umowy kredytu, a dług kredytobiorcy zredukował się o ponad 200.000 zł.
Cała opisana seria prawomocnych wyroków pochodzi z sądów w Szczecinie. Wszystkie trzy wyroki są nie tylko prawomocne ale i ostatecznie, ponieważ żadnemu z przegranych banków skarga kasacyjna do Sądu Najwyższego nie przysługuje. W każdej z tych spraw czeka nas teraz windykacja zasądzonych należności i doprowadzenie do wykreślenia hipotek. Kredytobiorcy zostali uwolnieni od szkodliwych umów i odzyskają to, co wymienione wyżej banki bezzasadnie od nich pobrały (wraz z odsetkami i innymi kosztami).
Z wyroku TSUE z 29 kwietnia 2021 roku (C 19/20) wynika, że Trybunał podtrzymał swoją dotychczasową KORZYSTNĄ DLA KONSUMENTÓW linię orzeczniczą i równocześnie wyjaśnił, że interpretacja umowy kredytu należy do sądu krajowego.
O tym, że w sprawach kredytów powiązanych z walutami obcymi wszystko co najważniejsze jest już wyjaśnione i nie ma powodu do zadawania kolejnych pytań TSUE, wie już wielu sędziów w Polsce, którzy nie czekają na kolejne wskazówki i wydają wyroki korzystne dla kredytobiorców.
Tak się stało w wyroku sądu w Szczecinie z 28 kwietnia 2021 w sprawie przeciwko mBank. Sąd ten rozstrzygając apelację pozwanego mBanku od niekorzystnego dla banku wyroku sądu I instancji stwierdzającego nieważność umowy kredytu: oddalił apelację banku prawomocnie ustalając, że zawarta między stronami umowa jest nieważna, a w związku z nieważnością kredytobiorcy przysługuje prawo do zwrotu wszystkich wpłat.
Santander Bank Polska musi więc teraz wykonać wyrok. Kredytobiorca został uwolniony od ciężaru kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim.
Sąd II instancji podzielił zdecydowaną większość argumentów kredytobiorcy przedstawionych w apelacji i ustalił nieważność umowy kredytu powiązanej z CHF, a także zasądził na rzecz kredytobiorcy wszystkie dochodzone przez niego wpłaty. To istotna zmiana względem wyroku wydanego w I instancji, który oddalił powództwo o zapłatę w całości.
Sąd odwołał się do orzecznictwa Sądu Najwyższego i uznał umowne klauzule przeliczeniowe za bezskuteczne względem kredytobiorcy, między innymi ze względu na brak wskazania w umowie szczegółowych zasad ustalania bankowych kursów PLN/CHF.
Zdaniem sądu klauzule przeliczeniowe naruszyły równorzędność stron umowy. Treść umowy nie przewidywała bowiem żadnych ograniczeń w zakresie ustalania przez bank wysokości kursów z tabeli kursowej banku.
Pozwany nie podniósł w postępowaniu zarzutu potrącenia. Zarzut zatrzymania zgłoszony przez bank był zaś zdaniem sądu nieskuteczny. Pozwany bank nie udowodnił bowiem, że oświadczenie woli dotyczące zatrzymania zostało w sposób skuteczny doręczone powodowi, a pełnomocnik powoda nie legitymował się pełnomocnictwem do odbierania w imieniu powoda oświadczeń materialnoprawnych.
Plan dalszych działań wygląda następująco: 1/ windykacja zasądzonych kwot, 2/ wezwanie do wykonania wyroku, 3/ wykreślenie hipoteki.
Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z 27.04.2021r., sygn. akt II Ca 277/20.
Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2021 roku ustalił nieważność umowy kredytu powiązanego z CHF i zasądził od banku na rzecz kredytobiorcy blisko 300.000 zł tytułem wszystkich dokonanych przez niego wpłat na rzecz banku.
Wyrok redukuje zadłużenie kredytobiorcy o setki tysięcy złotych, ponieważ w sprawie tej doszło nie tylko do zawarcia wadliwej i niekorzystnej dla kredytobiorcy umowy kredytu ale również do zawarcia szeregu bardzo kosztownych i niekorzystnych dla kredytobiorcy aneksów do umowy.
Tymczasem zdaniem banku kredytobiorca, mimo wielu lat spłaty kredytu i zwrocie kwoty przekraczającej kwotę kapitału kredytu wypłaconego w PLN, wciąż ma do oddania bankowi znacznie więcej niż od niego uzyskał.
W sprawie tej kredytobiorca zdołał również uzyskać prawomocne postanowienie o zabezpieczeniu spłaty kredytu poprzez wstrzymanie spłat rat kapitałowo-odsetkowych w trakcie całego procesu sądowego. Więcej na ten temat napisaliśmy tutaj: https://gorski-radcaprawny.pl/.../prawomocne.../
Sytuacja finansowa Getin Noble Banku jest niekorzystna i wobec tego zabezpieczenie powództwa poprzez wstrzymanie spłaty kredytu w trakcie długiego procesu sądowego może mieć duże znaczenie.
Więcej o sytuacji finansowej Getin Noble Banku napisaliśmy tutaj: https://gorski-radcaprawny.pl/.../klopoty-getin-noble.../
Dzięki uzyskanemu prawomocnemu postanowieniu o zabezpieczeniu kredytobiorca już od dłuższego czasu nie musiał spłacać kredytu bez żadnych konsekwencji ze strony banku, co pozwoli mu ze spokojem oczekiwać na wydanie prawomocnego wyroku w tej sprawie.
Sprawę sądową, w której zapadł opisany wyżej wyrok, prowadzi radca prawny Radosław Górski wspierany przez cały zespół prawników Kancelarii w Warszawie.
Sygnatura akt XXV C 400/19.
Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z 6 kwietnia 2021 roku ustalił nieważność umowy kredytu powiązanego z CHF i zasądził na rzecz kredytobiorców bardzo znaczne kwoty zarówno w PLN, jak i w CHF.
Sąd zwrócił uwagę na to, że umowa kredytu jest nieważna z uwagi na sposób ukształtowania klauzul indeksacyjnych.
Przewidziana w umowie kredytu dowolność banku w ustalaniu bankowych kursów kupna/sprzedaży CHF zdaniem sądu pozostaje w sprzeczności z zasadą swobody umów. Zdaniem sądu nieważność umowy wynika również z tzw. abuzywności postanowień umownych.
W przypadku „frankowiczów” postanowienia umowne, które pozwalają bankowi na narzucanie kredytobiorcom – konsumentom dowolnie ustalanych kursów kupna/sprzedaży CHF, naruszają ich prawa i wobec tego – właśnie z uwagi na tzw. „abuzywność” tych postanowień- są one bezskuteczne wobec konsumenta.
Uzasadnienie przyczyn nieważności jest więc typowe dla Pana Sędziego Kamila Gołaszewskiego, który wydał wyrok w tej sprawie.
Nietypowe dla tego sędziego jest jednak to, że sąd zasądził na rzecz kredytobiorców wszystkie dochodzone przez nich kwoty, mimo że kredytobiorcy nie spłacili kapitału kredytu. Sąd zmienił więc swoje podejście i zastosował teorię dwóch kondykcji w oparciu o uchwałę Sądu Najwyższego z lutego 2021 roku (III CZP 11/20).
Co taki wyrok oznacza dla kredytobiorcy?
Kredytobiorca zostanie uwolniony od toksycznego kredytu. Ewentualne rozliczenie nieważnej umowy - W NAJLEPSZYM DLA BANKU PRZYPADKU - polegać będzie już tylko na zwrocie wzajemnych świadczeń: od kwoty kredytu wypłaconego w PLN odliczona zostanie suma wszystkich wpłat na rzecz banku. Nie będzie już kursów walut obcych, marż, oprocentowania umownego, ani żadnych innych wynikających z umowy należności banku.
Sprawę sądową, w której zapadł opisany wyżej wyrok, prowadzi radca prawny Radosław Górski wspierany przez cały zespół prawników Kancelarii w Warszawie.
Sygnatura akt XXV C 1215/18, SSR del. Kamil Gołaszewski
Opisana niżej historia to nie tylko informacja o korzystnym dla konsumenta wyroku sądu, który uchylił niekorzystny wyrok I instancji. To przede wszystkim przestroga przed nierozważnym i nieprofesjonalnym prowadzeniem sprawy sądowej, które może doprowadzić do przegrania procesu sądowego.
Niejednokrotnie zdarzyło się nam przyjmować zlecenia dosłownie na ostatnim etapie postępowania po to aby uratować klienta przed konsekwencjami przegrania sprawy „na własne życzenie”. To jedna z takich historii, która zakończyła się szczęśliwie. Nie zawsze jednak można naprawić wcześniej popełnione błędy.
Sąd Apelacyjny w Warszawie dnia 30 marca 2021 roku uchylił niekorzystny dla kredytobiorcy wyrok w sprawie o ustalenie nieważności umowy kredytu przeciwko Getin Noble bank S.A. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Warszawie. Niewiele jednak brakowało aby ta sprawa skończyła się prawomocnym oddaleniem powództwa.
Sprawę przejęliśmy do prowadzenia, a właściwie do ratowania po tym, gdy popełniono w niej wszystkie najpoważniejsze błędy. Źle sformułowano żądanie, twierdzenia i wnioski oparto na wątpliwej podstawie, a sama apelacja budziła wątpliwości.
Dopiero na tym etapie (na zaawansowanym etapie postępowania apelacyjnego) przystąpiliśmy do sprawy i złożyliśmy pismo procesowe, które wskazywało prawidłowo na wszystkie podstawy nieważności umowy kredytu wynikające z orzecznictwa w podobnych sprawach.
Podczas rozprawy radca prawny Radosław Górski przedstawił również taką interpretację żądania pozwu, aby przekonać sąd, że błędem będzie oddalenie apelacji z powodu niejasnego i niefortunnego sformułowania żądania pozwu. Skoncentrował się ponadto na tym, że w tej sprawie, zgodnie z orzecznictwem SN i TSUE, niezależnie od argumentacji kredytobiorcy, sąd musi z urzędu zbadać treść umowy pod względem występowania w niej niedozwolonych postanowień umownych i nie powinien ograniczać się jedynie do tych argumentów, na które powołał się sam kredytobiorca.
Było to o tyle utrudnione, że żądanie pozwu wprost wskazywało na to, że konsument oczekuje ustalenia nieważności umowy z tego powodu, że bank zaniżył całkowity koszt kredytu i tym samym wprowadził go w błąd.
Stanowisko nowego pełnomocnika kredytobiorcy spotkało się z protestem pełnomocnika banku, który wobec sposobu zredagowania pozwu i przebiegu postępowania apelacyjnego najwyraźniej był przekonany, że sąd zbada apelację jedynie w ograniczonym zakresie i prawomocnie rozstrzygnie sprawę po myśli banku, co dodatkowo pozwoli na obciążenie konsumenta znaczącymi kosztami postępowania.
Sąd Apelacyjny mimo tego, że na początku rzeczywiście zdawał się być zaskoczony tym, że naszym zdaniem żądanie ustalenia nieważności i sama apelacja nie może dotyczyć tylko kwestii takich jak zaniżenie całkowitego kosztu kredytu, uwzględnił nasze stanowisko i ku zaskoczeniu pełnomocnika banku, który w tej sprawie „już był w ogródku, już witał się z gąską”, uchylił wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpoznania.
Więcej o tym jak nie prowadzić sprawy sądowej przeciwko bankowi, o przebiegu tej sprawy oraz popełnionych błędach na stronie kancelarii. https://gorski-radcaprawny.pl/.../o-tym-w-jaki-sposob-nie.../
Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z 31 marca 2021 roku ustalił nieważność umowy kredytu powiązanego z CHF i zasądził na rzecz kredytobiorcy część wpłaconych na rzecz banku rat kredytowych.
Sąd uznał, że zastosowany w umowie kredytu sposób ukształtowania klauzul indeksacyjnych prowadzi do nieważności umowy kredytu. Ani w umowie ani w regulaminie nie określono bowiem zasad ustalania bankowych kursów CHF, co pozwala bankowi na dowolne ustalanie wartości zadłużenia kredytobiorcy.
Takie ukształtowanie klauzul przeliczeniowych zdaniem sądu pozostaje w sprzeczności z naturą stosunku prawnego i zasadą swobody umów. W rezultacie umowa jest nieważna. Zastosowana przez sąd podstawa prawna ustalenia nieważności umowy kredytu wskazuje na to, że dla sądu nie miało żadnego znaczenia jakie było przeznaczenie kredytowanej nieruchomości i czy kredytobiorca przy jej zawieraniu był konsumentem.
Co taki wyrok oznacza dla kredytobiorcy?
Kredytobiorca zostanie uwolniony od toksycznego kredytu. Ewentualne rozliczenie nieważnej umowy - W NAJLEPSZYM DLA BANKU PRZYPADKU - polegać będzie już tylko na zwrocie wzajemnych świadczeń: od kwoty kredytu wypłaconego w PLN odliczona zostanie suma wszystkich wpłat na rzecz banku. Nie będzie już kursów walut obcych, marż, oprocentowania umownego, ani żadnych innych wynikających z umowy należności banku.
Sprawę sądową, w której zapadł opisany wyżej wyrok, prowadzi radca prawny Radosław Górski wspierany przez cały zespół prawników Kancelarii w Warszawie.
Sygnatura akt XXV C 1779/19, SSO Paweł Duda.
Sąd zwrócił uwagę na to, że umowa kredytu jest nieważna z uwagi na sposób ukształtowania klauzul indeksacyjnych.
Przewidziana w umowie kredytu dowolność banku w ustalaniu bankowych kursów kupna/sprzedaży CHF zdaniem sądu pozostaje w sprzeczności z zasadą swobody umów. Zdaniem sądu nieważność umowy wynika również z tzw. abuzywności postanowień umownych.
https://gorski-radcaprawny.pl/blog/niewaznosc-umowy-zawartej-z-dawnym-ge-money-bank-s-a-obecnie-bph-wyrok-sadu-z-16-czerwca-2021-roku/
Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny wyrokiem z 6 maja 2021 r. ustalił nieważność umowy kredytu denominowanego kursem CHF.
Sąd oceniając postanowienia umowy uznał, iż są one sprzeczne z prawem i dobrymi obyczajami, bowiem odwołują się do tabeli kursów sprzedaży walut kredytodawcy.
Umowa została oceniona przez sąd jako sprzeczna z zasadą swobody umów z uwagi na określenie wysokości świadczenia tzw. metodą subiektywną tj. uzależnioną wyłącznie od woli jednej ze strony umowy, w tym przypadku strony silniejszej – banku. Z tego również powodu Sąd uznał, iż rozważania nad próbą utrzymania w mocy ważności klauzuli waloryzacyjnej są bezprzedmiotowe.
W ocenie sądu o nieważności umowy kredytu zawartej przez powodów z poprzednikiem prawnym Getin Noble Bank SA przesądził rozkład praw i obowiązków stron.
Sąd ocenił, iż świadczenie kredytobiorców polegające na zwrocie otrzymanego kredytu nie zostało w umowie oznaczone w sposób mieszczący się granicach swobody umów określonej w art.353 (1) k.c. z uwagi na zastosowany w niej mechanizm indeksacji kredytu, którego elementem były kursy walut zawarte w tabelach sporządzanych przez kredytodawcę. W ocenie sądu kryteria ustalania wysokości kursów walut zawartych w tabelach kursowych, które były podstawą do ustalania świadczeń kredytobiorców, nie zostały w umowie ściśle oznaczone. Zdaniem Sądu takie ukształtowanie praw i obowiązków stron wykracza poza granice swobody umów. Jest sprzeczne z naturą stosunku zobowiązaniowego jakim jest umowa, która polega na precyzyjnym i jasnym ustaleniu obowiązków stron. Sąd uznał, iż zawarta przez kredytobiorców umowa kredytu jest sprzeczna z art. 353 (1) k.c. oraz art. 69 ust. 1 prawa bankowego, gdyż nie określa prawidłowo obowiązku zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu oraz wysokości rat, a w konsekwencji bezwzględnie nieważna, zaś wszystkie uiszczone przez powodów od chwili podpisania umowy raty stanowiły świadczenia nienależne.
Sąd uznał główne żądanie kredytobiorców za zasadne. W ocenie sądu kredyt został udzielony w walucie PLN a nie CHF, który w odniesieniu do umowy potraktowano jako element waloryzacji. Zdaniem Sądu przy zastosowanej przez bank konstrukcji umowy nie budzi wątpliwości złotówkowy charakter umowy, zaś indeksacja miała na celu jedynie waloryzację spłaty rat kredytu. Samo brzmienie umowy, brak udzielenia kredytobiorcom informacji o sposobie ustalania przez bank kursów walut, o skutkach zobowiązania umownego oraz możliwych wysokościach rat, stawia bank w zdecydowanie korzystniejszej pozycji względem konsumenta, co w konsekwencji zawartego stosunku prawnego przemawia za unieważnieniem umowy.
W ocenie Sądu o nieważności umowy zadecydował zawarty w umowie mechanizm indeksacji, który stanowi postanowienie niedozwolone. Gdyby nie został on ujęty w umowie nie zostałaby ona przez strony zawarta.
Sąd uznał, iż niedopuszczalne jest utrzymanie w mocy umowy jako kredytu złotowego oprocentowanego wg stawki referencyjnej LIBOR, co za tym idzie nie jest możliwe naprawienie umowy poprzez wyeliminowanie abuzywnych postanowień umowy. Umowa jest więc bezwzględnie nieważna. W ocenie sądu ustalenie nieważności umowy nie rodzi szczególnie negatywnych skutków dla kredytobiorcy – konsumenta.
Wyrok został wydany na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15 zzs (2) ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. Uzasadnienie wyroku nie zostało jeszcze sporządzone.
W ocenie sądu do tego samego wniosku prowadzi usunięcie z umowy klauzul indeksacyjnych. Zdaniem Sądu skutkiem niezwiązania konsumenta tymi postanowieniami jest nieważność umowy kredytu hipotecznego. Zdaniem Sądu kwestionowana umowa nie sprzeciwia się przepisowi art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, zgodnie z którym kredytobiorca zobowiązuje się do zwrotu wykorzystanego kredytu, czy też sprzeczność z zasadami współżycia społecznego. Sąd uznał również, iż niektóre zastosowania indeksacji kredytu należy uznać za dopuszczalne co do zasady, jednak w odniesieniu do zawartej przez kredytobiorcy umowy zastosowane przez bank klauzule sąd ocenił jako sprzeczne z art. 353 (1) k.c., a w konsekwencji nieważne.
Zdaniem Sądu w umowie kredytu brak jest precyzyjnych zasad, którymi bank miał się kierować przy ustalaniu kursów. Brak jest również jest również przepisów prawa, które wpływają na sposób określania kursu przez pozwanego. W ocenie sądu sposób określania kursów stosowanych przez bank dla poszczególnych transakcji w świetle umowy jest niczym nieograniczony, zaś kryteria rynkowe i potencjalny wpływ nadzoru finansowego nie stanowią tu wystarczającej granicy.
Sąd uznał, iż bez zakwestionowanego postanowienia umowa kredytu nie zostałaby zawarta w ogóle, względnie na innych warunkach (np. jako kredyt w złotówkach oprocentowany według innej stopy niż LIBOR). To oznacza, że umowę należało uznać za nieważną w całości.
Na nieważność umowy zdaniem sądu złożyły się:
- klauzula indeksacyjna, która stanowiła postanowienie określające główne świadczenie stron
- brak wypełnienia przez bank obowiązku informacyjnego w zakresie ryzyka kursowego,
- Klauzula indeksacyjna obejmująca warunek ryzyka kursowego jest abuzywna z uwagi na brak transparentności, asymetryczne rozłożenie ryzyka i przyznanie bankowi uprawnienia do swobodnego modyfikowania świadczenia konsumenta.
- brak możliwości utrzymania umowy w mocy po wyeliminowaniu klauzuli indeksacyjnej.
Sporna umowa kredytu została uznana przez Sąd za nieważną. Zawarte w umowie i regulaminie postanowienia określające sposoby wyliczenia kwoty kredytu podlegającej spłacie i wysokości rat kredytu są abuzywne, a tym samym nie wiążą powodów. W realiach sprawy niniejszej prowadziło to do nieważności umowy, gdyż zakwestionowane postanowienia określały główne świadczenia stron i bez nich umowa nie mogła być wykonywana.
Według banku zadłużenie kredytobiorcy mimo wieloletniej spłaty kredytu w przeliczeniu na PLN wynosiło ponad 400.000 zł – co jest kwotą większą o 100.000 zł niż kwota wypłaconego mu kredytu.
Wyrok sądu nie tylko redukuje te zadłużenie do zera, ale w związku z tym że kredytobiorca oddał już bankowi więcej niż sam od niego uzyskał, to bank będzie musiał zapłacić kredytobiorcy dużo pieniędzy stając się w ten sposób dłużnikiem kredytobiorcy.
Sąd uznał, iż działania banku były nakierowane w istocie na dezorientację kredytobiorcy w celu zawarcia przez niego umowy, która obiektywnie nakłada na niego olbrzymie ryzyko niczym nieograniczonego wzrostu salda kredytu. Zdaniem sądu, w realiach niniejszej sprawy doszło w istocie do nierzetelnego traktowania kredytobiorców, a także do zawarcia umowy, w której nie mogli oni w istocie on wiedzieć, że dojdzie do niekorzystnego ukształtowania ich praw i obowiązków w przyszłości. Bez znaczenia jest w tym przypadku, czy kredytobiorcy mieli wiedzę zezwalającą na dokonanie owej analizy.
W ocenie sądu, uprawnienie banku do jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu indeksowanego kursem CHF poprzez wyznaczanie w tabelach kursowych kursu kupna oraz sprzedaży franka szwajcarskiego oraz wysokości tzw. spreadu przy pozbawieniu konsumenta jakiegokolwiek wpływu, bez wątpienia narusza jego interesy i jest sprzeczne z dobrymi obyczajami, co zakłócało równowagę pomiędzy stronami umowy.
W konsekwencji, Sąd przyjął, że sporne klauzule zapewniają pozwanemu możliwość kształtowania świadczenia kredytobiorcy w oparciu o wskaźniki niejasne, niedoprecyzowane, co do których prawo interpretowania przysługuje wyłącznie jemu.
W ocenie sadu usunięcie z umowy klauzul indeksacyjnych powoduje, iż umowa straci swój byt i sens, co za tym idzie Sąd doszedł do wniosku, że zawarta przez strony umowa kredytu jest nieważna.
Oceniając stan faktyczny sąd uznał, iż kredytobiorca jest konsumentem, zaś umowa kredytu zawierała postanowienia nieuczciwe. Sąd zwrócił uwagę na zeznania świadka, z których wynikało, iż powodowi nie udzielono wyczerpujących i rzetelnych wyjaśnień dotyczących ryzyk związanych z zawarciem kredytu, gdyż sami pośrednicy kredytowi ich nie rozumieli. Tym samym kredytobiorca nie miał szansy uzyskać rzetelnych informacji o kredycie.
Zdaniem Sądu bank nie wywiązał się z obowiązku informacyjnego – kredytobiorcy nie byli w sposób prawidłowy poinformowani o ryzyku. Kredyt był niezgodnie z prawdą przedstawiony jako bezpieczny, a kursy jako stabilne.
Sąd zwrócił również uwagę na abuzywność klauzul przeliczeniowych.
Sąd wskazał, iż nie ma możliwości zastąpienia postanowień umownych dotyczących ustalania kursów kursem średnim NBP ani żadnymi innymi kursami.
Umowa nie może dalej obowiązywać, zaś w oparciu o przepisy o nienależnym świadczeniu, strony powinny sobie zwrócić wzajemne świadczenia.
Wyrok został wydany na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15 zzs (2) ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. Uzasadnienie wyroku nie zostało jeszcze sporządzone.
Wartym uwagi jest, iż korzystny dla kredytobiorców wyrok został wydany w ciągu 7 miesięcy od dnia wniesienia pozwu, a powództwo zostało uwzględnione w całości.
Wartym zaznaczenia jest, iż w niniejszej sprawie Sąd uznał również, iż zgłoszony przez pozwany bank zarzut zatrzymania jest zarzutem nieskutecznym.
Sąd nie miał wątpliwości, iż zawarta między stronami umowa powiązana z CHF jest nieważna w całości. Zgłoszony przez pełnomocnika strony pozwanej zarzut rzekomo niekonsumenckiego charakteru umowy nie został uwzględniony. Bez znaczenia dla Sądu był również fakt, że kredytobiorca był zawodowym prawnikiem.
Równocześnie, z uwagi na to, że kredytobiorca nie oddał jeszcze bankowi kwoty kredytu wypłaconej mu w PLN sąd zastosował tzw. prawo zatrzymania – zdaniem sądu strony muszą po prostu rozliczyć się z tego co sobie nawzajem świadczyły: kredytobiorca musi oddać bankowi pełna kwotę kredytu wypłaconego w PLN (umowa kredytu jest jednak nieważna, w związku z czym dług kredytobiorcy nie powiększa bankowy kurs CHF/PLN – oddajemy bankowi tylko to co dostaliśmy w PLN), pomniejszoną o wszystkie jego wpłaty na rzecz banku.
Niniejsza sprawa jest szczególnie interesująca, ponieważ dotyczy tej wersji umowy kredytu, w której bank obszernie (ale jednoczenie zupełnie niezrozumiale dla konsumenta) „wyjaśnia” w jaki sposób ustala marżę banku, wprowadzając do umowy niejasną i uznaniową procedurę ustalania marży.
Szeroko o tym wyroku napisaliśmy tutaj:https://gorski-radcaprawny.pl/blog/sad-w-szczecinie-ustalil-niewaznosc-umowy-dawnego-ge-money-bank-s-a-wyrok-z-16-07-2021-roku/
O tym, jak bardzo niekorzystny ekonomicznie dla konsumentów może być kredyt "Alicja" można przekonać się biorąc pod uwagę następujące dane dotyczące sprawy, która została rozstrzygnięta przez sąd w Warszawie:
1/ bank udzielił konsumentom kredytu w kwocie mniejszej niż 30.000 zł;
2/ konsumenci do końca 2019 roku oddali bankowi kwotę około 70.000 zł - kwota ta została przez bank zaliczona przede wszystkim na odsetki (około 63.000 zł);
3/ a pomimo "dług" konsumentów według stanu na koniec 2019 roku zdaniem banku w dalszym ciągu wynosił około 70.000 zł.
Całkowity koszt kredytu "Alicja" wg stanu na marzec 2018 roku wynosił więc około 140.000 zł (zadłużenie wyliczone przez bank + suma wpłat na rzecz kredytu) – stanowi to blisko 500 % kwoty kapitału kredytu.
Dla porównania – w związku ze zmianami kursowymi CHF/PLN tak zwani “frankowicze” mają do oddania bankom średnio dwa razy więcej niż otrzymali.
Wyrok sądu w Warszawie powoduje, że to kredytobiorcy stali się wierzycielami banku - dług konsumentów przestał istnieć, a bank musi im zwrócić dokonane nadpłaty.
Sprawę prowadzi radca prawny Radosław Górski wraz zespołem prawników kancelarii. Wyrok z 8 lipca 2021 roku, wydany przez Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie.
Więcej o tym w jaki sposób doszło do tego, że całkowity koszt tego kredytu zbliżył się do pięciokrotności kapitału udzielonego kredytu i jakie mechanizmy stoją za tym “kredytem” na stronie kancelarii: https://gorski-radcaprawny.pl/.../kredyt-alicja-sad.../
